Met 'Travelling the Face of the Globe' is de Britse band Oi Va Voi aan haar derde officiële release toe. Zoals bij de band wel vaker het geval was, zijn er ook nu in vergelijking met de vorige plaat wat veranderingen in de bezetting. Het meest opvallend is de verschijning van zangeres Bridgette Amofah die de opvolgster geworden is van KT Tunstall en Alice MacLaughlin. Haar soms wat donkere, maar steevast warme stemgeluid doet bij momenten aan Dani Klein van(Vaya Con Dios denken.
Net als op hun vorige platen integreren de muzikanten van Oi Va Voi op 'Travelling the Face of the Globe' invloeden van klezmer en Balkanmuziek in een popsound. De zwevende, beverige klarinet, de melancholische melodiebouw en de zigeuneraccenten versmelten met hitgevoelige gitaren en drums tot een bijzonder mooie popplaat met weemoedige en catchy songs. Hier en daar mogen ook andere regionen een woordje meespreken, zoals de oosterse sfeer op 'Magic Carpet' (tot het Indische toe) of de springerige ska van 'Long Way From Home'.
Dat het album zo sterk werkt en geen moment verveelt, is mede te danken aan de sterke arrangementen (zonder orkestrale uitspattingen) die de nummers levend houden. Viool en trompet worden hoofdzakelijk solistisch gebruikt wat de transparantie en het fijngevoelige karakter ten goede komen. Wanneer de groep dan toch op een echt hoogtepunt afstevent (zoals in de stompende volksmuziekritmiek van 'Dusty Road') is dit eerder met een aanstekelijke ambiance dan met een aanstormende pletwals.
Wat Oi Va Voi tot een klasse apart maakt, is het feit dat ze erin slagen de mengeling van traditionele volksmuziekelementen en pop heel vanzelfsprekend en organisch te laten klinken, ook wanneer er uiteenlopende invloeden in één nummer verwerkt worden. Zo gaan de strofes van 'Every Time' van dromerige, hoofdwiegende pop naadloos over in een mysterieus refrein dat met de echo op de stem zelfs een middeleeuws, gregoriaans randje krijgt. De klezmerklarinet en de Balkanaccenten die erna volgen vervolledigen het nummer eerder dan dat ze voor een drastische breuk zorgen. Ook in 'Foggy Day' weet de groep het gemakkelijke, kleurrijke prentje te vermijden, niet vanzelfsprekend wanneer de trompet echo's van Mexicaanse mariachi laat horen, het hangeklap ontleend lijkt aan flamenco en de kronkelende melodie joodse wortels heeft. Op papier moet dit garant staan voor meerdere tangen op al evenveel varkens, maar bij Oi Va Voi klopt het allemaal. Geen geringe prestatie in een sector waar het succes ook gemakkelijker te rapen valt.
Meer over Oi va Voi
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
