De naam ohGr heeft allicht weinig betekenis voor de meeste gitaarmuziekfanaten. Het gaat hier echter om Nivek Ogre, de flamboyante frontman van het ruige industrial-elektrocollectief Skinny Puppy, die naast zijn beruchte band ook een eigen muzikaal ei wenst uit te broeden. 'Devils in My Details' is ohGrs eerste release op SPV en tegelijkertijd de plaat die het meest afwijkt van het Skinny Puppy-werk. Dat klinkt dus veelbelovend, maar de verwachtingen worden helaas niet ingelost.
OhGr klint wel een beetje hoe Ogre van Shrek eruit ziet: monsterlijk, vijandig en levend in een eigen, grillig moeraswereldje. Het militante speedtempo waarmee de cd opent, de door radiogolven vervormde cyberstem van de frontman en een spervuur van mitrailleurs annex gitaren zijn zaken waar Ministry al een kleine twee decennia geleden mee uitpakte. Ondanks een op en top industrial-karakter, lijdt dit album dus een beetje aan het 'been there, done that'-syndroom. Het grote verschil is dat 'Devils in My Details' met frisse elektronica goochelt en in een vaag en obscuur horrorrijk ronddoolt. 'Eyecandy' huppelt voort op een opgewekte orgeltune, maar zweeft dan weer op een ruis van gruwelijke kreten en spookgeluiden die allicht weinig flatterende woorden verbergen. Gedurende elf nummers houdt deze doommeester een mysterieus en akelig demonenmasker voor, de ene keer al wat agressiever en meer overdonderend dan de andere. Verhalende tussenstukken van Bill Moseley (The Texas Chainsaw Massacre 2), opgewekte melodieën of jolige passages zoals een door een fris pianospel aangevuurd 'Feelin' Chicken' injecteren nog enige zuurstof in het geheel, maar het verstikkingsgevaar is hier toch reëel. De immer vervormde radiostem, de afgevlakte beats en de ruisende eindklank beginnen na enige tijd immers op de heupen te werken. Songs lijken meer en meer op sfeerimpressies en de cd dreigt naar het einde toe te verglijden tot een grijs, weinig opvallend geheel dat snakt naar uitschieters. 'Psychoreal' doet met zijn doordrammende en vijandige beats nog een verdienstelijke poging, maar meer zit er niet in. Heel deze plaat aandachtig uitleven is dan ook geen eenvoudige opgave.
ohGr heeft er op dit soloalbum duidelijk voor gekozen af te wijken van zijn werk met Skinny Puppy. Het muzikale typetje dat hij hier gekozen heeft is karakteriserend, maar helaas wat vaag. Een erg luid speelvolume biedt een oplossing, maar geen ideale. Deze prent is dan ook vooral kost voor fans. Een iets meer uitgesproken muzikale onderbouwing was hier welkom geweest.
Meer over Ohgr
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
