'Exodus into Unheard Rhythms' is Oh No's tweede album. Met zijn debuut 'The Disrupt' en een reeks beats voor andere rappers heeft Oh No vooral als producer stilaan een aardige reputatie opgebouwd. Bovendien is zowat elke release van het label Stonesthrow op zijn minst interessant. De lijst gastzangers en –rappers op dit album kan ook grotendeels samengevat worden als 'Stonesthrow all-stars'. Daarnaast kregen onder andere ook Vast Aire en De La Soul's Posdnuos hun plekje. Er is echter nog iets dat meespeelt in de grote aandacht voor Oh No: Oh No's oudere broer en ook labelgenoot is de illustere Madlib, die met zijn excentrieke beats in enkele jaren tijd een leger fanatieke volgelingen heeft weten aan te trekken.
Voor de beats op 'Exodus into Unheard Rhythms' kreeg Oh No carte blanche om de catalogus van componist Galt MacDermot te samplen. Galt MacDermot's bekendste werk is waarschijnlijk de soundtrack van de hippie-musical 'Hair'. McDermot had daarnaast ook een oor voor funky drums en jazzy toetsen zodat hij een populaire sample-bron is geworden voor hiphop-producers. Associaties met 'Hair' zijn er gelukkkig niet wanneer 'Exodus into Unheard Rhythms' losbarst. De eerste nummers krijgen de nodige bombast mee door blazers en knallende beats. Samplen beperkt zich bij Oh No ook niet tot het eindeloos herhalen van dezelfde catchy riff, hier wordt het bronmateriaal grondig onder handen genomen tot er een volledig nieuw nummer ontstaat.
Een schat aan samples in handen van een getalenteerd producer, dus een instant-klassieker? Helaas niet helemaal. Dat alle samples van dezelfde bron komen geeft het album een samenhangende sound, maar in de bijdragen van de gastvocalisten valt geen lijn te trekken. Oh No stuurde blijkbaar een beat naar iedereen in zijn adresboek en het resultaat is dat in bijna elk nummer een andere rapper of zanger opduikt. Het album mist daardoor een duidelijke identiteit.
'Exodus into Unheard Rhythms' heeft op die manier een beetje het karakter van een verzamelalbum: een mooie collectie losse nummers, maar geen intensieve luisterervaring. Een aantal hoogtepunten gaat wat verloren tussen het vele standaardwerk. Het militante nummer 'Black' wordt ingeleid met samples van Public Enemy en de Last Poets en rapper Wise Intelligent brengt een grimmige tekst ("Black Bodies fill the prisons / the cemeteries and the soup kitchens"). 'No Aire' is dan weer een bevreemdende soundscape van ijle synthesizerklanken waarop de onorthodoxe flow van Vast Aire volledig tot zijn recht komt. Op 'Lights Out' krijgen Frank N Dank een sobere beat in de stijl van wijlen hun stadsgenoot Jay Dilla. Scherpe, ietwat oosters klinkende violen gecombineerd met de warme klank van een elektrische piano bouwen een climax op. 'Second Chance' was een gewaagde keuze die helaas verkeerd is gebleken. Aloe Blacc zingt een verhaal over een man die sterft in een verkeersongeval en terug tot leven gewekt wordt, maar doet dat in een nogal ongeïnspireerde halve parlando-stijl . Elke zin melodie wordt minstens twee keer herhaald en Aloe Blacc's vibrato wordt elke strofe intenser om uiteindelijk groteske proporties aan te nemen. De begeleidende strijkers helpen ook niet bepaald om de pathetiek te beperken. Eerder hiphop-smartlap dan soul.
De manier waarop Oh No funk door de molen haalt, doet regelmatig denken aan de muziek van zijn broer Madlib. Ook hier zijn de tracks vaak een druk palet van door elkaar geschudde pianodeuntjes aangedikt met strijkers en wat er verder allemaal te samplen viel, maar de muziek mist toch het sprankelende en speelse karakter van Madlib's variant. Een aantal nummers tonen een iets radicalere kant van Oh No, maar de meeste nummers gaan geen duidelijke richting uit. Door ongeïnspireerde bijdragen van gastrappers zijn veel tracks op dit album misschien niet storend, maar toch overbodig. Aangenaam maar geen must-hear.
Meer over Oh No
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
