Het Brusselse combo Octurn geldt al een tiental jaren als een kweekvijver voor aanstormend talent en staat steeds garant voor avontuurlijke en moderne jazz die zijn wortels toch stevig in de traditie houdt. Met onder andere Jozef Dumoulin, Guillaume Orti en Laurent Blondiau als vaste leden zorgt Octurn bij elke nieuwe release wel voor verrassingen. In 'North Country Suite' (de titel verwijst naar Bob Dylans 'Girl from the North Country') gaat het orkest op zoek naar een synthese van improvisatorische melodische ontwikkeling, songstructuren en contrapunt.
Gitarist Pierre Van Dormael is componist van dienst voor dit album en werkt vanuit de filosofie dat alles met elkaar compatibel is en dat niets moois moet worden weggelaten om stilistische redenen. Constant op zoek naar een evenwicht tussen tonaliteit en atonaliteit, tussen complexe ritmiek en een voelbare groove, slingeren zijn composities van een diepe, ballade-achtige rust naar energieke fusion-uitbarstingen. Daarbij legt hij een meesterlijke polyfonie aan de dag waaruit afwisselend solistische stemmen naar voren treden terwijl in de achtergrond een voortdurende beweging hoorbaar is.
Openingstrack 'North Country' begint met een kabbelende groove in de ritmesectie waaruit snel afwisselend korte melodielijnen naar boven borrelen. Al heel gauw verlaten die het tonale gebied, en ondanks de vele dissonanten blijft er een prachtig klinkend geheel bestaan. Ook wat het metrum betreft wordt zo snel mogelijk alle houvast overboord gegooid. De vormstructuur blijft soms heel simpel in aloude jazztradatie een thema dat voorgesteld wordt, gevolgd door solo's met aan het einde een herhaling van het thema. De dubbele bezetting aan de bas zorgt ondermeer in 'Sun Rising' voor een heerlijke contrapuntische basis. Voeg daarbij nog een wonderlijke kluwen van een parelende piano en een dartele drum die op het juiste moment gas afnemen of juist een extra drive geven en je hebt meteen het recept voor een plaat vol meesterwerkjes (of voor een titel van een Suske en Wiske-album).
Doordat iedere muzikant op elk moment een solistische rol lijkt te vervullen, is er bij elke beluistering wel iets nieuws te horen. En net wanneer het gevaar van onoverzichtelijkheid loert, haalt Octurn de lijn weer wat strakker aan en komt iedereen opnieuw in het gelid – of soms ook helemaal niet en blijven Van Dormael en co bewust in het ijle. Af en toe is er plaats voor lange solo's, zoals die van Dumoulin in 'Timetable'. In andere stukken staat dan weer het spelen met kleurwisselingen centraal, zoals in 'Melting Ice', waar plots overal herkenbare motiefjes opduiken tijdens de solomomenten. De ontwikkeling van 'All Places', met een melancholisch trompetthema als basis waaraan langzaamaan steeds meer dissonante stemmen worden toegevoegd, is zonder weerga.
North Country Suite staat bol van fantastische nummers, van het opgefokte fusion-vluggertje 'No Retail' (duel tussen de twee bassisten incluis) over het kubistische 'Eye Dance' tot het tussen funk en bebop laverende 'On Earth Together'. Met uitzondering van de anachronistische gitaarsolo in 'Free Man', voelen de muzikanten zich in de dikwijls atonale sfeer als een vis in het water. Octurn bewijst hier dat complexe muziek en emotionele uitleving perfect hand in hand kunnen gaan. Voor wie van wat moeilijkere, spannende jazz houdt, is dit een absolute aanrader. Het enige obstakel is misschien de lange duur, al betekent dat natuurlijk wel waar voor je geld.
Meer over Octurn
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
