Na het vrij indrukwekkende 'Send In the Clowns' was het even wachten op de opvolger, maar met 'The Mirror Palace' is die eindelijk een feit voor dit Vlaamse gezelschap dat moeiteloos laveert in de regionen tussen death metal, gothic, black en wat nog allemaal. Nochtans is dit geen bijzonder logisch vervolg op dat album. Oceans of Sadness heeft er integendeel voor gekozen om hun eigenzinnige pad te vervolgen en dat maakt dit album zeer de moeite, al zullen er allicht zijn die even vertwijfeld aan hun scalp krabben.
Dat stilstaan achteruitgaan is, is een adagium dat de heren perfect toepassen. Dat verklaart waarom vanaf opener 'Mould' en zeker het titelnummer een hele reeks nieuwe elementen hun opwachting maken. Allereerst is er een grote verandering in de zang merkbaar: frontman Tijs haalt immers slechts spaarzaam zijn oerbrul boven en zijn hese, haast ultrahoge schreeuwen zijn bijna nergens te bespeuren. In plaats daarvan gebruikt hij bijzonder vaak zijn normale, melodieuze zangstem. Dat wil niet zeggen als zou de brul volledig van het toneel verdwenen zijn, maar het is toch een kleine aanpassing. Het gitaarwerk is zoals altijd snedig en een tikkeltje tegendraads, maar de eerder progressieve inslag die dit album toch met zich meedraagt vergt ook enige gewenning. De soms carnavalesk aandoende keyboardpartijen blijven dan weer een haast archetypisch Oceans of Sadness-onderdeel en dat toetsenwerk is altijd en overal veelvuldig aanwezig. Ook drummer Guy laat zich niet onbetuigd en gooit geregeld indrukwekkende roffels horen of hij speelt wat met het tempo. En precies die eerder progressieve inslag is net wat dit album niet zo makkelijk maakt: tempowisselingen zijn overvloedig aanwezig en soms speelt de band zo vrolijk met genrearchetypen dat het een luisteraar even duizelt. Door de cleane zang van Tijs schuift de band dan ook meer op richting gothic en prog en zakt de death/black achtergrond weg naar de verre achtergrond. Is dat een slechte zaak? Zeker niet, vooral niet omdat het de totaalklank van de band nu volledig opentrekt. Met een secuur oog voor detail is er aan dit plaatje gewerkt en dat maakt het een genot om naar te luisteren, omdat achter elke hoek een nieuwe verrassing of een leuk detail verscholen zit.
Oceans of Sadness is alweer een trede verder op hun ladder van evolutie en precies dat maakt 'The Mirror Palace' opnieuw een album dat warm aanbevolen is. Het brute mag dan al wat verminderen, de inzet en passie blijven onmiskenbaar bijzonder hoog en op muzikaal vlak blijft dit combo groeien.
Meer over Oceans of Sadness
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
