Er zijn een handjevol bands die niet alleen met kop en schouders boven de concurrentie uittorenen, maar dat ook nog eens consequent volhouden. Obscura is zonder twijfel een van die acts. Hun debuut 'Cosmogenesis' was een ongekend staaltje technische death metal, dat vingervlug gitaarwerk verbond aan memorabele songs, iets wat echt niet zo simpel is als het zou lijken. Nu slaan de jongens terug met 'Omnivium' en gaan zelfs nog een stapje verder!
Op 'Omnivium' lieten de heren van Obscura werkelijk alle grenzen vallen en gingen ze voluit voor de slagader. Zo bevat opener 'Septuagint' onder meer klassiek getinte gitaarpassages (akoestisch), nemen ze bij 'Ocean Gateways' flink wat gas terug ten voordele van een creepy en doomy atmosfeer, en mogen ook links en rechts voorzichtige cleane vocalen en solo's die rechtstreeks uit de jaren zeventig rock lijken te stammen. Die mengelmoes werkt echter naadloos en tussen al de waanzinnige breaks, tempowisselingen, geschifte gitaar-, bas- en drumpartijen blijken nog eens zeer sterke songs te zitten, die zich makkelijk in de gehoorgang en het geheugen nestelen.
Obscura is ook een atypische death metalband in de zin dat de basgitaar minstens even belangrijk is als de 'reguliere' gitaren. Dat betekent dan ook dat deze geregeld geflipte loopjes mag inlassen en dat de productie zodanig gestructureerd is dat daadwerkelijk alle details goed te onderscheiden zijn. Zodoende wordt het geheel klankgewijs nergens een onoverzichtelijke brij en krijgt 'Omnivium' een kaakslag van een totaalsound.
Uitschieters noteren is quasi onbegonnen werk, maar een aantal tracks mogen toch zeker niet op het appèl ontbreken. Zo is daar 'Septuagint' met zijn heerlijke achtbaanrit vol onverwachte wendingen, het licht spacey klinkende 'Celestial Spheres' of het inderdaad wiskundig aandoende 'Euclidean Elements'. Het mogen dan al vreemde titels lijken, wie even de wiskundige achtergrond probeert te ontrafelen, zal ontdekken dat de vlag erg vaak de lading dekt. Misschien is dat gericht zoeken, maar indien het klopt, is het toch maar een mooi staaltje compositiekunst van de heren.
Eén ding staat echter onomstotelijk vast: met 'Omnivium' heeft Obscura niet alleen een serieuze kandidaat voor plaat van het jaar te pakken, maar hebben ze zowaar een heus meesterwerk afgeleverd, eentje dat niet alleen fans van extreme muziek kan aanspreken, maar door de hoge graad van durf en muzikaliteit ook buiten de grenzen van het genre mag treden.
