'"O" est l'auditeur – oreilles travailleuses libres de corriger ou de tordre'. staat op het cd-hoesje van dit intrigerend schijfje. Met deze verre van misplaatste boodschap nodigt "O" - een illuster Franse duo (Yann Hagimont en Sylvain Ducasse) - de luisteraar uit om zelf een betekenis aan de gepresenteerde muziek te geven. Op het eerste gehoor lijkt het alsof hun debuutalbum al improviserend op gitaren, effecten en allerhande prullaria tot stand is gekomen. De tracks ademen een vrije, rommelige sfeer uit en klinken ongewoon van klank en verloop. Bij een aandachtige beluistering blijkt al snel dat "O" niet over een nacht ijs is gegaan: de blokken scherpe gitaarruis waartussen een akoestisch gitaartje verdwaalt (... 'Dying and Spanish Circle') of het ijle gitaargepingel dat moet opboksen tegen een dreigende distortiongitaar ('Sawed Desert'), zijn niet zomaar de toevallige uitkomst van een hoop achteloos bijeengesmeten klanken. Ondanks het losse karakter van de muziek zijn alle klanken met veel zorg en gevoel voor timing neergezet. Ook over de volgorde van de tracks is goed nagedacht en doorheen het album zit een mooie continue flow. Gitaarklanken vormen het hoofdbestanddeel van de dertien korte, wereldvreemde sfeerstukjes. Met veel knutselvlijt houdt het duo daarbij de opties zo breed mogelijk: mijmerend geneuzel op akoestische gitaren, een eenzame aanslag op een elektrische distortiongitaar, een potje feedback, wat dissonantie op ontstemde instrumenten of gefriemel, geklop, gewrijf of gepingel op gitaarhals of -klankkast, alles is mogelijk. Het buitenwereldse karakter wordt verder versterkt door het gebruik van een batterij effecten en het verknippen en herplakken van ingespeelde klanken. Daarbij verliest "O" nooit het hoofddoel uit het oog: sfeerschepping. Ondanks de ongewone aanpak ademt het album een warme, soms zelfs gemoedelijke sfeer uit. De tracks worden verre van overladen, een gebruikte klank krijgt voldoende ruimte maar wordt ook niet uitgemolken of nodeloos gerekt. Zelden zijn meer dan drie klanken of instrumenten tegelijk te horen en een idee of hint van een melodie wordt zeker niet geschuwd. Drie tracks zijn bijvoorbeeld opgebouwd rond dezelfde sobere, wat neerslachtige melodielijn op akoestische gitaar. De ene keer wordt deze vergezeld van ritmisch handengeklap en een mooie schurende ijle gitaarklank ('Wested Desert'), de andere keer wordt die melodie voorafgegaan door warm staccatogetokkel dat vaag exotisch aandoet (Easted Desert), terwijl op Pi Desert die melodielijn volledig gedeconstrueerd wordt. Numéro O komt in de buurt van solowerk van avantgardegitaristen zoals Fred Frith of Elliot Sharp maar schurkt zich evengoed aan bij de experimentele zijde van het ambientspectrum. Bovenal heeft "O" een unieke sound en stijl weten te ontwikkelen.
