De aanvang is in elk geval erg origineel. Bij wijze van kennismaking opent deze debuutplaat met de presentatie van de verschillende groepsleden die samen langzaamaan het eerste nummer opbouwen. Hoewel Nud bestaat uit een dj, een bassist, een jazzzangeres, een gitaarspeler en een drummer, wordt de Roland MC 505 sampler hierbij als zesde groepslid beschouwd. Met die verschillende elementen knutselt dit Noorse ensemble een stevige portie vrouwentriphop in mekaar die de hoogdagen van de Bristolsound tracht te laten herleven. Hoewel dat op het ongemakkelijk getitelde 'Stuck Between a Rock and a Hard Place' soms erg leuke combinaties oplevert, liggen de betere referenties in dit nogal uitgemolken genre nogal voor de hand (Portishead, Massive Attack, Morcheeba, Hoover voor de –phonic, ...), waardoor dit schijfje niet meteen een opzienbarend verhaal vertelt.
Deze plaat heeft desalniettemin al enige geschiedenis achter de rug. Ondermeer de eerste single 'A Song for Simon' was al geschreven twee jaar vóór de release van 'Stuck Between a Rock and a Hard Place' en die laatste heeft er ook twee jaar over gedaan om in ons Belgenlandje door te dringen. Dat maakt dat dit debuut bij momenten nogal verouderd klinkt. Met name de nogal oppervlakkige productie vermijdt dat sfeerbrengende strijkers of duister zwevende synthesizerpartijen goed tot hun recht komen. Een nogal droge inhoud doet afbraak aan het toch vocaal mooi opgevulde 'I Am Asleep'. Pas wanneer typische triphopdrums stevig ter ondersteuning bijspringen, kan de muziek van Nud echt overtuigen. Ook subtiel scratchwerk en een live ingespeeld spel tussen gitaar en bas geven ondermeer de titeltrack van de plaat haar overtuigingskracht. Helaas wordt ditmaal het nummer ontsierd door de valse stem van Daniel. Zo teren alle elf de tracks op fijne ideeën, maar zijn ze klaarblijkelijk uitgewerkt met de verkeerde ingrediënten. Dat maakt dat de meest eenvoudige nummers als het akoestisch uitgewerkte 'Life' of 'Row' net het mooist overkomen. Verder zorgt het wel erg herkenbare 'So Many Changes, No Happy Faces' wel voor een leuk moment, maar de glijdende orgelpartijen, eenvoudige songstructuur en zwevende zang van Lori zijn net iets te vaak herha alde trucjes in het genre. Wanneer Nud uiteindelijk met de dansbare, tweede hitsingle 'Who Do I Trust' bewijst wél de juiste energie en vibratie te kunnen oproepen door de juiste puzzelstukjes aan mekaar te kunnen kleven, is het kalf al voor een groot deel verdronken. Het is overigens onduidelijk wat de bedoeling is van een al zeer snel verdwijnende eindtrack en een lange pauze tot de 'verborgen' bonus.
'Stuck Between a Rock and a Hard Place' is allicht geen leuke ervaring. Dat gevoel wordt met deze muziek in elk geval mooi weergegeven. Wat een sfeervolle, emotionele triphopplaat had kunnen zijn, komt nu nogal geknutseld en geforceerd over. Fijne ideeën en stukken van liedjes niet te nagesproken, slaagt Nud er nergens in om een voldoeningfactor op te roepen. Grote successen in ondermeer Frankrijk en Zwitserland bevestigen hierbij het vermoeden dat deze groep het vooral van zijn liveprestaties moet hebben.
Meer over Nud
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
