Even beginnen met een platitude zo groot als de Eiffeltoren, maar : Nuclear Assault is een legende. Een behoorlijk springlevende legende zelfs, na het heropstarten van de band een aantal jaren geleden. Dit olijke viertal stond mee aan de wieg van de grote thrashgolf die begin jaren tachtig ook bands als Metallica, Anthrax, Slayer of Megadeth ten tonele deed verschijnen. Het grootste verschil met de andere illustere namen is dat Nuclear Assault bijzonder halsstarrig haar eigen ding bleef doen, wat meteen ook verklaart waarom de band nooit een status kon bemachtigen als bijvoorbeeld een Slayer. Het deerde hen niet en elke plaat van Nuclear Assault is eigenlijk dezelfde als alle vorige. In hun geval is dat net waar iedereen op zit te wachten, en 'Third World Genocide' is meer van hetzelfde.
Nuclear Assault bestaat in elk geval uit vier compleet geflipte muzikanten. Bekendste onder hen is bassist Dan Lilker, die tegelijkertijd bij Anthrax speelde en de grindband Brutal Truth van zijn kenmerkende dondergolven voorzag. Praktisch elk nummer van Nuclear Assault is bijzonder snel gebracht, met een minimum aan riffs of snelheidswijzigingen en de hoge, karakteristieke schreeuw van de kleine frontman met de grote mond, John Connelly. Naast hun te bewonderen doe-het-zelver-attitude wordt Nuclear Assault gekenmerkt door hun teksten. Deze band is behoorlijk bevlogen en ze staan op de bres tegen elke vorm van onrecht waar dan ook ter wereld. Meermaals laten ze hun ongenoegen over mistoestanden blijken. Met even groot gemak echter zit er evenveel onderbroekenlol in de wereld van Nuclear Assault vervat. Al wie zich het korte maar uiterst explosieve nummer 'Hang the Pope' herinnert, weet meteen wat bedoeld wordt. Op 'Third World Genocide' is het weer van dattum. De band raast haast onafgebroken door een rist nummers en neemt nergens een adempauze. Politiek valt te vinden in onder meer het titelnummer, 'Price of Freedom' of 'Fractured Minds'. Humor zit dan weer in 'Whine and Cheese' en zeker in het geschifte niemendalletje 'Long Haired Asshole'. Dat laatste is een soort country/bluegrass nummer waarin de hele band zichzelf voor schut zet. Zelfrelativering maakt van Nuclear Assault dan ook de meest aaibare band in de platenindustrie.
Wie vroeger niet te vinden was voor Nuclear Assault zal ook deze keer niet overtuigd worden van hun kunnen. Daarvoor is 'Third World Genocide' te veel van hetzelfde. Maar wie wel valt voor de charmes van dit viertal is dan ook verkocht voor de rest van het leven. 'Third World Genocide' is in elk geval Nuclear Assault op z'n best.
Meer over Nuclear Assault
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
