Dominic Ntoumos is een bezige bij. Hij speelde mee op Think of Ones 'Chuva em Pó'en brengt met 'Cosmopolitan People' zijn tweede album uit in twee jaar tijd. De titel verraadt dat de man verder gaat op het ingeslagen pad van 'Music Music Music'. Urban jazz, nu jazz, acid jazz en andere groovy jazztermen zijn allemaal van toepassing op de stijl van Ntoumos. Verwacht geen radicale ingrepen in het concept, maar mooi binnen de lijntjes gekleurde, verklankte stadsbeelden. Ntoumos kreeg voor deze plaat bijval van de Belgische crème de la crème van de Belgische dj's: dj Grazzhoppa en dj Simbad.
De eerste opent 'Cosmopolitan People' met een intro vol dj-tovenarij die naadloos overgaat in 'Auto Route' waar de bas het stuk opent met een vette groove vol wah wah. Wanneer de trompet invalt, schakelt bassist Daniel Romeo over naar een effect dat de baslijn een octaaf lager laat spelen. Wat een lekker vol en vet geluid geeft. Gitaar en fender rhodes kruipen met gespannen akkoorden onder de huid van het nummer (een techniek die Miles Davis het eerst manifesteerde in de Jack Johnson -sessies). Twee heldere, schelle funkakkoorden van de gitaar vormen samen met een zwaar vervormde baspartij. De break wordt gedreven door een ragga-ritme wat de agressieve rap van HKB:Finn een extra drijvende kracht geeft. Ntoumos' klank, techniek en frasering danken veel aan de late Miles Davis. Snelle, broeierige rushes van de trompet worden afgewisseld met korte, heftige fraseringen al dan niet met een lekkere wahwah -klank. De nummers gaan uit van een groove, waar de trompet onstuimige, schijnbaar impulsieve injecties aan toevoegt. 'Jall's House' begint met sfeervolle percussie en heldere rhodesarpeggio's die vette beats voorspellen. DJ Grazhoppa vult de achtergrond met flitsende scratches. Ntoumos speelt twee mineurpartijen over elkaar: de ene open en rond, de andere wordt door een demper geperst en is meer naar de achtergrond gemixt. Drummer Maxime Zampieri begint sober met een minimale basdrumondersteuning, maar geeft al snel het funky ritme aan voor de snelle feestbreak waarin Ntoumos klinkt als een hele blazersectie. 'African Woman' vliegt er vandoor met Zampieri die met percussionist Donatien het geheel van een heerlijk snelle drum 'n' bassmuur voorzien. Orgelkunstjes steken af met de slome rhodesakkoorden. Ntoumos pikt met zijn trompet in op de gezwinde orgelimprovisaties terwijl op de achtergrond vaag een neuriënde zwarte vrouw te horen is. Titeltrack 'Cosmopolitan People' is een beetje een vreemde eend in de bijt. Het nummer had zo een track van de nieuwste van pakweg Mogwai kunnen zijn. Het nummer drijft op een repetitieve baslijn en een rockdrum die een hoekig, roffelend ritme over snare en hihat verdeelt. Onheilspellende gitaarakkoorden in verschillende stemmen komen binnen en dwingen het lied naar een miniuitbarsting waarin een etherische orgelmelodie de teneur bepaalt. De groep bouwt voortdurende nieuwe harmonische of ritmische laagjes bij om er daarna weer eentje af te breken. Er wordt voorzichtig gewerkt naar climaxen om die dan weer af te breken. Vooral de rockgitaarpartijen zorgen voor een sfeerbreak met de rest van de cd. Qua opbouw en ingehouden spanning is dit echter een heel sterk nummer en verdient het absoluut zijn plaats op deze cosmopolitaanse plaat. De breuk met 'Dark in the City' is des te groter. Dit is rechttoe rechtaan funk met een Franse tekst van Ntoumos zelf.
'Cosmopolitan People' is een plaat die tien lekkere nummers behelst. Ze bevestigt Ntoumos als componist van lekker funky tracks die zich goed in het oor en de benen van menig luisteraar zullen vestigen.
Meer over Ntoumos
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
