Nouvelle Vague is het nieuwe project van de muzikanten/producers Marc Collin en Olivier Libaux. De twee Fransmannen hebben voor hun eerste titelloze cd dertien bekende en minder bekende new wave- en punksongs uit de vroege eighties uitgekozen en ze voorzien van compleet nieuwe arrangementen. Alle instrumenten die zo typisch zijn voor de new wave-periode, zoals synthesizers, drumcomputers en zwaar overstuurde elektrische gitaren, zijn vakkundig overboord gegooid en vervangen door hun akoestische varianten. Voor de vocale bijdragen hebben Collin en Libaux beroep gedaan op acht jonge zangeressen die niet vertrouwd waren met de oorspronkelijke versies van de songs. 'Nouvelle Vague' is dus een coverplaat: op het eerste zicht lijkt dat geen bijzonder origineel concept. Gelukkig beseffen de twee bezielers van Nouvelle Vague als geen ander dat een goede herinterpretatie van een nummer verder gaat dan naspelen alleen. Daarom hebben ze alle songs in een jazzy, zuiders jasje gestoken: 'nouvelle vague' laat zich namelijk ook vertalen als 'bossanova', de muziekstijl van Braziliaanse oorsprong waarin jazz- en samba-elementen worden vermengd.
Een constante doorheen (bijna) alle songs op 'Nouvelle Vague' zijn de typische jazzakkoorden (ergens tussen mineur en majeur in) die Libaux uit zijn akoestische en zijn 'clean' versterkte elektrische gitaar haalt. Samen met de opzwepende percussie- en drumpartijen (waarvan in het cd-boekje niet vermeld staat wie ze speelt) verlenen ze de songs een funky sfeertje. De zangeressen (zes Franse, één Braziliaanse en één Amerikaanse) vervolledigen het muzikale plaatje met hun zwoel, naïef of doorrookt klinkende stemmen. Een goed voorbeeld van de aanpak van Libaux en Collin is het nummer 'A Forest', oorspronkelijk uitgebracht door The Cure in 1980. De song heeft een volledige akoestische transformatie ondergaan (met akoestische gitaar, maracas, conga's, xylofoon en 'oerwoudgeluiden'), maar de onheilspellende sfeer die van het origineel uitgaat is echter niet verdwenen. De onderkoelde, met echo beladen stem van Cure-frontman Robert Smith is in de Nouvelle Vague-versie vervangen door die van Marina Celeste, en doet zónder echo even mysterieus en bevreemdend aan als die van Smith. Andere hoogtepunten op de cd zijn 'In a Matter of Speaking' (origineel: Tuxedomoon), waarop de Franse Camille een prachtige, ijle zangpartij aflevert, en 'I Melt With You' (origineel: Modern English), dat eerder een vrolijke 'flower power'-hit uit de sixties dan een nummer uit de vroege eighties lijkt. Zelfs het nummer 'Too Drunk to Fuck' (origineel: The Dead Kennedys), dat omwille van de titel en de lyrics gemakkelijk kan geïnterpreteerd worden als louter een 'subversief statement', stáát er in Nouvelle Vagues versie ook op muzikaal vlak dankzij de (zeer toepasselijk) beschonken klinkende vocals van Camille en enkele vette gitaarriffjes van Libaux (de enige keer overigens dat zijn gitaar een echte 'rock'-klank voortbrengt).
Collin en Libaux bewijzen op 'Nouvelle Vague' dat achter de (vaak gedateerde) instrumentale façades van de punk- en new wave-songs uit de jaren tachtig meer dan eens verrassend tijdloze en 'poppy' melodieën schuilgaan. Het motto "beter een goede cover, dan een slecht zelfgeschreven nummer" indachtig, kan worden geconcludeerd dat ze samen met hun acht zangeressen een zeer beluisterenswaardige cd hebben gemaakt.
Meer over Nouvelle Vague
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
