Benedic Lamdin heeft een veelkleurige tuin. Waar de man met zijn Nostalgia 77 project een dik half jaar geleden overschakelde van zijn funkverleden naar meer downtempo jazz, zet hij nu zijn evolutie verder naar meer organische souljazz met een jaren '70 weemoed maar in een door de computer gemanipuleerde productie. De man hemelt negen variabele impressies op met evenveel medevirtuozen. Zo worden zijn welafgebakende muzikale plannen aangekleed met een gezonde dosis improvisatietalent. Op deze manier doorwandelt Nostalgia 77 zowel de meest zonnige als de meest schaduwrijke kant van deze tuin op een geduldige, goed ontvankelijke muzikale manier.
Hoewel Lamdin vooraf reeds gewag maakt van wilde jams en plots ontstane muzikale ideeën, valt het op hoe netjes gestructureerd deze veelkoppige band te werk gaat. Het tiental laat in zijn jazzwerken voldoende opening voor een eigen interpretatie door de luisteraar en treedt slechts zelden door de vooropgestelde paadjes. Dat maakt van 'The Garden' een nogal relaxte sfeerplaat. Hoewel opener 'Cheney Lane' met een iets stevigere ritmiek en zijn dartel fluitspel aanleunt bij fusion, schakelt de groep evengoed over op warme soul, zware en filmische muziekstukken of frivole westernsferen, telkens in een mooi jazzkleedje gestoken. Afwisselend gesoleer van klarinet, tenorsax, orgel of trompet (die in het heerlijk zomerse 'Changes' voor één van de hoogtepunten van de plaat zorgt) vult op een erg verrijkende manier deze variabele basisstructuren aan. Een beetje een moeilijk buitenbeentje op deze plaat is de door Alice Russell ingezongen versie van The White Stripes' 'Seven Nation Army', dat met veel opgeklopte drums en wervelende blazers nogal archaïsch en moeilijk overkomt. Een ander zwaar moment manifesteert zich in het vrij chaotische 'After Ararat', dat met een door mekaar dwarrelend spel van jankende klarinet, opwippende piano en (uit)schuivende saxstoten erg onrustig overkomt en daardoor het ontspannende karakter van deze cd doorbreekt. Gelukkig laat de drumloze titeltrack op het einde van dit schijfje weer een heerlijk relaxt gevoel achter, waardoor Nostalgia 77 de luisteraar te kennen geeft veel hoekjes van zijn muzikaal kunnen te hebben doorgenomen.
'Nostalgia 77' bezit inderdaad een gezonde dosis nostalgische jazzmuziek die op een erg sfeervolle manier wordt voorop geschoven. Hoewel de vrije jams en impressies niet ten volle zijn uitgewerkt, blijft deze cd dus wel mooi binnen de aanvaardbare lijntjes, wat hem aan toegankelijkheid doet winnen. Combineer dat met negen totaal verschillende muzikale impressies en de bloementuin is mooi gemaakt.
Meer over Nostalgia 77
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
