Nosfell creëert graag zijn eigen universum. Dat laat zich zien aan de rare wezens die de cover van 'Kälin Bla Lemsnit Dünfel Labyanit' sieren en dat laat zich horen aan een heel eigen taal die de Fransman in het leven riep. Maar blijkbaar heeft Nosfell aan die ene nieuwe taal niet genoeg, want vaak grijpt hij terug naar traditionele talen als Engels en Frans. De muziek wisselt al even vaak op dit album, maar kan slechts zelden bekoren.
Het eerste nummer is al meteen een inleiding in het Nosfelliaans. 'Blowtilan' is een stevig gitaarnummer met een schreeuwerige vrouwenstem, maar duurt gelukkig niet lang om echt op de zenuwen te beginnen te werken. Tweede in rij, 'Grünel', is wat ingetogener. De donkere strijkers geven het nummer een zekere vaart en Nosfell zelf komt de zang verzorgen. De vrouwenstem uit het eerste nummer is nu getemperd en gaat een mooie samenzang aan met de mannenstem.
'Oh! It's Been A Long Time, But We're Glad You Came' is een track in typische singer-songwriterstijl: gitaar, eenvoudige strijkers en de breekbare stem van Nosfell. Nadien breekt het nummer echter met engelengezang open en lijkt de Apocalyps nabij. Het album is dan nog maar drie tracks ver. Ook in 'Le Long Sac de Pierres' komt er een heel koor aan te pas om de track meer verheven te doen klinken. Op deze manier probeert Nosfell de dramatiek van zijn eigen gecreëerde abstracte universum op het album binnen te smokkelen.
Daarna wordt het weer concreter op 'Kälin Bla Lemsnit Dünfel Labyanit' met een elektrische gitaar en een drumbatterij. De strijkers uit de vorige nummers mogen blijven. De sound van 'Your Elegant Hat' doet denken aan de mix tussen rock en country van 16 Horsepower of Calexico. Ook wanneer Nosfell de volgende track, 'Ta Mains, Leurs Dents', in het Frans begint, blijft de country-touch aanwezig. Gitaargetokkel en strijkers dragen de track. Maar Nosfell begint dan zijn Franse poëzie te zingen op een toonhoogte die zijn stem niet aankan. Dat is jammer, want zijn lage stem zou wel perfect passen bij deze sound die doet denken aan stof, zand en vervallen saloons.
Daarna switchet Nosfell weer naar zijn eigen taaltje. Een gekrijs van een vrouw in de verte zet 'Likade Liditark' in samen met een onderdrukte pauk en een gitaar die af en toe eens een noot misslaat. De ingetogenheid van deze track kan zeker bekoren. Ook wanneer de strijkers wat verheven aanzwellen en Nosfell ritmisch begint mee te brommen, blijft de track een mooie sereniteit behouden. Ook 'Hope Ripped The Night' blijft even ingetogen: Nosfell en zijn gastzangeres bouwen opnieuw een mooie spanning op die ze elegant over een strijkersarrangement gieten.
Op het duo 'The Gorgeous Hound' en 'Jalin Madaz' worden dan weer alle registers opengetrokken en dat ontaardt bij Nosfell in een klinkklare hel: cimbalen, slechte zang, elektrische gitaren die iets onduidelijks spelen, gekrijs en een onverstaanbare taal. 'Majodilo Tepü Jaredü' klinkt dan weer alsof er iemand een Zweed te veel vodka en een gitaar heeft gegeven, in die volgorde. De schurende geluiden die later in de track worden opgevoerd, kunnen de miskleun van een track echter niet verdoezelen. 'I Jaun Bebdei' begint met mooie elektronica en Nosfell lijkt het muzikale niveau weer omhoog te trekken. Maar dan komt hij echter zelf met stem en gitaar de muziek vervoegen en is de luisteraar er weer aan voor de moeite. Nosfell zingt nogal aan de valse kant en ondanks dat hij zelf de taal heeft verzonnen, lijkt het alsof hij ze zelf nog moet leren spreken.
Labyala Nosfell bouwt een eigen universum op met een eigen taal, maar slaagt er niet in zijn wereld in muziek om te zetten. 'Kälin Bla Lemsnit Dünfel Labyanit' bevat goede muziek, maar die kan het ook zonder het eigengefabriceerde universum stellen. De tracks die niet of minder te smaken zijn, zijn allerminst een uitnodiging om Nosfells eigen wereld te leren kennen. Soms lijkt het dus meer op een marketingstunt, dan weer heeft het veel weg van camouflage voor slechte muziek.
Meer over Nosfell
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
