Normotone ofte Bruno Laborde is niet aan zijn proefstuk toe. In bands als Neon Cage Experiment of Axonal Warfare zette de Fransman zijn eerste internationale stappen in het wereldje van de dark ambient en EBM muziek. Een uitermate sterke fascinatie voor synthesizers en programmatieapparatuur houdt de producer al bijna twee decennia in de ban, maar nu blijkt het pas tijd om uit te pakken met een eigen debuut onder projectnaam Normotone. Meer dan ooit worden de grenzen van zijn technisch materiaal en van muziekgenres verkend en genadeloos doorbroken, wat resulteert in een erg bijzondere plaat.
Normotone is bezeten door de spanning tussen trage, zweverige ambient en zwaar verknipte, ritmische klankcreaties. Momenten met ijle sferen, wezenloze halo’s en ver weggetrokken instrumentale partijen worden doorsneden met click’n’cutritmes, zoemende stoorzenders en hakkende metaalklanken. De man zijn geluidsbronnen lijken ook voornamelijk afkomstig uit een machinale, industriële omgeving, wat het contrast met dromerige drones en fantasierijke zangpartijen extra in de verf zet. Hoewel de ondertoon heerlijk luchtig en zweverig is in een pianopromenade als ‘Defections (Clouds over Talinn)’, zitten er vele mechanische geluidsdemonen in het nummer verscholen. In de heerlijk getitelde opvolger ‘Confessions of a Daydreamer’ komen die nog meer aan de oppervlakte, wanneer tegelijkertijd een atoombom lijkt te ontploffen, een vliegtuig crasht en een bak aardappelen op de grond stuitert in een fladderende, sequentiële loop. Ook hier zorgt een sissende, glijdende ondertoon - verrijkt met flarden van conversaties - voor een warm gevoel en een diepere dimensie.
Dat Bruno Laborde reeds goed ingebed zit in een netwerk aan muzikale verwanten, blijkt uit toevoeging “et Alii” aan zijn projectnaam (Latijn voor ‘en anderen’). Het aantal –voornamelijk vocale en tekstuele – gastbijdragen aan dit album is immers groot. Dat heeft als gevolg dat de diversiteit van ‘Inward Structures’ erg groot is. Het album presenteert elf sterk verschillende tracks die variëren van zwaar verknipte, volkomen abstracte momenten (‘Primer’) tot toegankelijke gothicsongs als ‘These Hearts’, waarbij de dichtende grafzerkstem van Serge van Neon Rain zich vermengt met een diepliggende folkgitaar en een traag ritmische cadans.
Triphop, breakbeat, industrial of duistere ambient, ze zijn allemaal wel aanwezig maar worden telkens tot een nodig abstractieniveau verheven door een veelheid aan snoeiwerk en klankmanipulaties. Zo bevat de plaat allicht wel voor ieder wat wils, maar ook wat niet wils. Dat is misschien het grootste euvel van ‘Inward Structures’. Want Normotone zorgt telkens voor een gedetailleerde afwerking die zowel bulkt van oneindig veel onrustige, onderhuidse klanktaferelen als bovenop liggende ritmecreaties, maar de basis van de song zelf is niet altijd erg krachtig.
Deze plaat laat zich meer beleven als een soort van compilatiealbum, met zowel sterke als zwakke momenten. Mogelijk is de invloed van Bruno Laborde zijn bondgenoten net wat te groot geweest, waardoor de identiteit van Normotone zelf wat onderdrukt werd. Dat is wat zonde, want elk nummer blijkt een muzikaal avontuur op zich met veel verschillende, door elkaar lopende episodes die uitnodigen tot veelvuldige ontdekking.
