Lobo klinkt als een man van weinig woorden. Niet zozeer omdat hij op ‘Fornalha’, zijn zesde album en het eerste op het label three:four, af en toe woordloos zingt, maar omdat zijn muziek direct klinkt, zonder onnodige opsmuk. Dat hij zich zo’n relatieve soberheid kan permitteren, heeft natuurlijk te maken met zijn goed ontwikkelde tokkeltechniek. Die verrijkt hij door hier en daar door met de klank van de gitaar te spelen of door sporadisch wat kabbelende elektronica toe te voegen.
Toch blijft de nadruk liggen op het instrument en wat er mee gedaan kan worden. Zo doet hij zijn gitaar in ‘Maryam’ klinken als een gortdroge guembri, waarbij de ritmiek en melodie van de song deze van een Toeareg-band evoceren. Wanneer hij dan naar het einde voor een eenvoudige pentatonische melodie kiest, is het alleen nog wachten tot Khaira Arby een damesgroep aansleurt om mee te zingen, maar zoals gezegd: Lobo houdt het eerder bescheiden en dus moet de luisteraar het zonder stemmen doen. Net zoals de verkleurende elektronica onder het gitaarwerk ook niet het heft in handen kan nemen.
Dat hij desondanks wel muzikaal durft te investeren, blijkt meermaals. Zo evolueert ‘Fran’ vanuit dissonante samenklanken naar duidelijkere akkoorden om die meteen daarna op te waarderen tot jazzy bossa nova-achtige complexiteit. De ritmiek van de Zuid-Amerikaanse muziek is er echter niet bij, ook niet wanneer Lobo de weemoed van ‘Pen Ward’ geregeld doorprikt met een onverwachte tempoversnelling.
Toch is Lobo meer dan een goed onderlegd gitarist met een flair voor song-achtige nummers. Wanneer hij zijn instrument met een strijkstok te lijf gaat, slaagt hij er in het instrument overtuigend als een cello te laten klinken en gaat hij het in diezelfde lijn hanteren.
In de titeltrack zorgt hij zo aanvankelijk voor een drone-achtige soundscape waarin later een harmonische structuur duidelijk wordt: eerst statisch, daarna met meer beweging. In het afsluitende en meer dan tien minuten durende ‘Eu Amo’ zorgt hij opnieuw voor een basis van akkoorden die in combinatie met zijn tekstloze zang een spookachtige atmosfeer uitademt. Wanneer daarna alleen de contouren van het harmonisch kader overblijven, vult Lobo die op met vrijer getokkel waarbij de elektronica een handje komt toesteken, maar opnieuw zonder dat het artisanale karakter van de muziek verloren gaat en tevens zonder dat het resultaat zielig wordt: geen evidente prestatie.
