Na haar wisselvallig ontvangen keuze voor de ongecompliceerde popmuziek met 'The Fall', brengt jazzlabel Blue Note nu '...featuring' uit. Dat is een verzameling van achttien nummers waarvoor Norah Jones de voorbije 10 jaar samenwerkte met andere muzikanten. Onder meer Outkast, Foo Fighters, Herbie Hancock en Ryan Adams zijn grote namen waarmee Jones de afgelopen tijd een lied in elkaar mocht knutselen. Dat wil echter niet zeggen dat de plaat muzikaal hoge toppen scheert. Het hele album lang passeren nummers de revue waarop Jones eigenlijk niets te zoeken heeft. Voornamelijk in combinatie met rappers zit de zangeres er eigenlijk voor spek en bonen bij. Opmerkelijk is dat Jones in haar jazzcontext het meest schittert. 'Court & Spark', samen met Herbie Hancock, is een absoluut hoogtepunt van de cd. Wayne Shorter komt enkele noten meeblazen en Lionel Loueke verzorgt zoete akkoorden, waar ook Dave Holland aan meebouwt. Vanuit die strakke jazzsetting, komt de luisteraar dan terecht in het middelmatige nummertje 'More Than This', dat net zo goed een b-side van 'The Fall' had kunnen zijn.
Het ultragevarieerde karakter van de plaat is net zoveel een voordeel als een nadeel. Los van enkele te ambitieuze uitstapjes naar hip-hop, bevat '...featuring' grotendeels kwaliteitsvolle pop, met het gebruikelijke vleugje jazz zo af en toe. Helaas zijn ook duetten niet altijd een goed idee. Jones is het meest breekbaar en innemend in haar eentje en met mannenstemmen erbij komt haar meisjesachtige popstijl helaas niet tot zijn volle wasdom. De country van 'Creepin' In' (met Dolly Parton) of 'Loretta' is een beetje achterhaald door de tijd en voelt alles behalve origineel aan. 'Here We Go Again' met Ray Charles is wat men er van kan verwachten: een rustig zwevende track waarin Jones vrijelijk baadt in een geestig Charles' sfeertje. Romantischer dan het fragiele duet met Dave Grohl ('Virginia Moon') kan dan weer niet, maar smakeloos is het nummer zeker niet en na een aantal keer luisteren moet het nummer niet eens inboeten aan de eerlijke sfeer die het al van bij een eerste luisterbeurt uitwasemt.
Muzikaal is '...featuring' geen mijlpijl in Norah Jones' oeuvre, maar eerder het tegendeel. Toch is het geen onaardig album, waarop naast een pak middelmatige nummers toch tracks staan die enkele dagen blijven hangen. Nu Norah Jones zich steeds meer wil profileren als popzangeres, is deze plaat een mooie weergave van het feit dat de zangeres meer in haar mars heeft dan alleen maar slaafs de ideeën van een producer volgen. Behalve in hip-hop, lijkt Jones zich immers in allerhande stijlen thuis te voelen. Dat de weergave daarvan niet altijd even interessant is, wordt al bij al toch goedgemaakt door een paar superieure tracks. Aangenaam.
