Radiohead-fanaten vragen zich wel eens luidop af waarom frontman Thom Yorke zijn solo-album ‘The Eraser’ (2006) of ‘Amok’ (2013) met Atoms for Peace niet onder naam van het grotere, oorspronkelijk collectief kon uitbrengen. Valt Radiohead immers niet grotendeels samen met Yorke’s etherische stemgeluid, dat duidelijk de spil vormt van twee voornoemde albums? Eigenlijk niet, want zoals de band zich op ‘In Rainbows’ (2007) en ‘The King of Limbs’ (2011) verder ontwikkelde, kan niemand miskennen dat Radiohead veel meer inzet op compositie en op de auditieve totaalervaring. Tal van kleine, vaker akoestisch ontstane geluiden kruipen haast onopgemerkt in de verschillende lagen van elk nummer. In zijn eentje krijgt Yorke een dergelijke polyvalente ritmiek, zoveel originaliteit van elkaar tegensprekende formules, het cerebrale van de apotheosen en nog zoveel meer niet klaargespeeld. En dus is het altijd nog iets meer uitkijken naar waar Radiohead mee op de proppen komt, omdat die groep keer op keer illustreert veel meer te zijn dan een extended versie van Yorke zelf.
Een uitstekende manier om de muziek van Radiohead te beschouwen los van de zo karakteristieke vocale partijen, is de nummer beluisteren zonder de zangpartij. Daar heeft men dankzij het gloednieuw opgerichte Noordpool Orchestra gelegenheid toe. Deze groep musici arrangeerde elf songs tot een versie voor big band, zij het in meer uitgebreide bezetting. Met hobo, klarinet, hoorn, harp en een klein bastion strijkers lijkt het collectief meer op een kamerensemble, maar de sfeer van de bewerkingen situeert zich erg duidelijk in een jazzy context. De saxen scheuren verschillende keren het geluid aan flarden en met improvisaties van dit kaliber zal de gemiddelde popliefhebber – voor zover die zich al voor Radiohead interesseert – zich niet altijd raad weten.
Meest verdienstelijk is de vrije manier waarop het orkest met het materiaal omgaat. De melodie zweeft niet altijd slaafs bovenop de broeierige begeleiding, want deze durft voor zichzelf soms een hoofdrol opeisen. Toch blijven alle nummers, zonder uitzondering, transparant en getrouw aan het origineel, in die mate zelfs dat het lijkt alsof de mannen van Radiohead zelf met het Noordpool Orkest zouden kunnen meejammen. De mix van inventieve oplossingen enerzijds en de liefde voor het uitgangspunt anderzijds blijft de hele cd lang evenwichtig aanvoelen. ‘A Jazz Symphony’ is misschien een wat ambitieuze titel voor een plaat waarop het amusement primeert boven de eigenzinnige kijk, maar wie zit daarop te wachten wanneer muziek onder handen genomen wordt die simpelweg nooit lijkt te gaan vervelen?
