Geert Maris, aka Nona mez, noemt zijn tweede plaat gaarne een themaplaat. 'Cast in Concrete' vertelt het alledaagse verhaal van een verliefdheid op een meisje en de tegenstrijdige, verwarrende emoties en veranderingen die zo'n gemoedstoestand met zich meebrengt. Niets nieuws onder de zon dus. Maris is gek op kleine spelletjes en subtiliteiten.
Zoals groepsnaam Nona Mez 'no names' verbergt en knipoogt naar anonimiteit die hij ook op zijn hoes uitbeelt (de man op de cover stopt zijn gezicht weg), zo verstopt Maris enkele subtiele details op zijn overigens kale sfeerplaat.
'Cast in Concrete' vertrekt met het weemoedige, ambigue geluid van een trein. 'Chance Events' is naar Nona Mez' normen "up-tempo", maar blijft zoals heel de plaat sober en breekbaar ingevuld. Een ingetogen akoestische gitaar en een begeleidend, minimalistisch pianokleed ondersteunen Maris' hese, serene stem vol gevoelsnuances. De repetitieve treinsample geeft het geheel een extra ritmische dimensie. In 'As for You' heeft doe-het-zelver Moris piano in de mix voorrang gegeven op een eeuwig tokkelende gitaar. De piano antwoordt op de krakende fluisterstem met een gevoelig doch zwaar melodietje. Het is echter geen solo, want daar doet Geert Maris niet aan mee! Maris bespeelt ook orgel op dit album. Het effect van zo'n orgel dient omschreven te worden als etherisch, traanopwekkend en maagbeklemmend. Hoewel het steeds naar achter geschoven wordt, kan het na enige tijd toch lichtjes op het systeem van een mens beginnen werken eens die er op gefocust is. 'Roseanne' is een keerpunt in de plaat. Niet alleen krijgt de geliefde een naam, ze krijgt ook een stem, die van Pascale Dereeper. Wat meteen opvalt is de coherentie en de complementariteit van haar klankkleur en die van Maris. De twee verstrengelen zich innig tot één vertrouwelijke stem die het bijna onmogelijk maakt om van een duet te spreken. Het gitaarritme van 'Her Window' knipoogt naar het ritme van de trein van in den beginne, wat nog maar eens de éénheid van deze plaat weergeeft. Dit luik fotografeert de geestesgesteldheid van de verliefde die stiekem zijn beminde begluurt. 'Captured Stills' exprimenteert even met de vreemde, warme klankkleur van een sax, maar heeft verder niets meer te bieden dan de vorige nummers. Om eerlijk te zijn is dit stilleven een van de saaiste nummers van de plaat. Geruisloos mooi met een Pascale Dereeper als een vallend herfstblad is 'Summary'. De titel suggereert een samenvatting van het verhaal. Blijkbaar is er voor liefde geen al te vrolijk einde weggelegd, het meisje antwoordt: Maybe your luck ran dry here. Een drumcomputer in 'All for Nothing' zorgt in combinatie met gitaarfluittonen in een merkwaardig ritme en een verwrongen, stampende bas voor een bevreemdende sfeer. Deze ietwat akelige omgeving steekt schril af tegen de peinzende, zuchtende zang die zichzelf beantwoord door een filter.
'Cast in Concrete' herbergt een waslijst aan synoniemen voor melancholie. Nona mez kiest bewust voor een rustig, introvert geheel op het gevaar af dat het na verloop van tijd wel eens zwaar eentonig kan worden, ook al zijn de nummers afzonderlijk (meestal) mooie, verstilde liedjes. De grijstinten van de (erg lelijke) hoes overheersen ook Nona Mez' wintermuziek.
Meer over Nona Mez
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
