Het door undergroundheld Fat Mike geleide Amerikaanse kwartet NOFX is niet alleen de grappigste, uniekste, meest herkenbare en hoogstwaarschijnlijk allerbeste punkgroep ter wereld, het is op de planken vooral ook de strakste punkgroep ter wereld – en dat weten ze gegarandeerd maar al te goed. In 1995 bracht dit viertal de alom geprezen liveplaat 'I Heard They Suck Live!' uit, in navolging van de tournee voor hun grote doorbraak en instant punkrockklassieker 'Punk in Drublic' (1994). Aangezien NOFX ook de laatste tien jaar het ene uitstekende album na het andere uitbracht, werd het hoog tijd voor een evenwaardige live-opvolger. Die is er bij deze gekomen in de vorm van het minstens even ironisch getitelde 'They've Actually Gotten Worse Live!'.
Wat dit album zo apart maakt, is het feit dat de heren overduidelijk beschonken op het podium staan – gitarist/trompettist El Hefe's verwelkoming luidt zomaar even "Ah shit, time to go to work..." Mede daardoor zijn er tussen elk nummer heel wat hilarische inside jokes en onnozel gebral te horen, worden nummers vaker dan één keer fout afgetrapt en schrikt de band er niet voor terug om regelmatig (on)gelukkigen uit het publiek stierlijk belachelijk te maken. Daarnaast is de songkeuze (net zoals op het vorige livealbum) ook erg apart: obscure nummertjes à la 'See Her Pee' en 'Juicehead' worden netjes afgewisseld met alom gekende klassiekers, terwijl zowel oude ('The Longest Line') als recente ('Franco Un-American' – waarin zelfs wordt gebeatboxt) composities de revue passeren. Ook de nodige herarrangementen worden niet geschuwd, getuige de aangename elektrische versie van 'Scavenger Type' en het opvallend sneller gespeelde 'You're Wrong'. El Hefe speelt de hoofdrol in het jolige 'Eat The Meek' en Matt Hersley (van Flogging Molly) leukt samen met gitarist Eric Melvin het nummer 'I, Melvin' danig op.
Tussen al die vrij tot zeer leuke liedjes door doet NOFX gelukkig ook waar het nu net zo opvallend goed in is: geweldige, piekfijn geschreven punknummers op een überstrakke manier de wereld in sturen. Zo zijn 'What's The Matter With Parents Today', 'Glass War' en 'Green Corn' eens zo overtuigend, en spant een energieke versie van 'Lori Meyers' (met de echtgenote van drummer Erik "Smelly" Sandin als gastzangeres) de kroon. Ook erg leuk is de medley, waarin negen typisch superkorte nummers (allemaal variërend tussen de twintig en vijftig seconden) tot één nog niet al te lang geheel worden gesmeed: vooral 'I'm Telling Tim' en 'Monosyllabic Girl' zijn ook hier weer heel wat meer dan onderhoudend. Af en toe gaat het echter ook een beetje mis: de halve improvisatie 'Happy Birthday You're Not Special (Amy's a Crack Whore)' is nog net leuk, maar 'We March To The Beat of Indifferent Drum' is simpelweg veel te lang gerekte ska/dub.
Het meest onnozele van de hele plaat komt pas op het einde: nadat de groep afsluit met hun heerlijke klassieker 'Stickin' in My Eye' (Fat Mike laat subtiel weten "You may wanna leave now") komen ze na enkele minuten terug op met de mededeling dat ze nog één nummertje gaan spelen, waarna het achttien minuten durende epos 'The Decline' volgt – of beter: enkel het begin, aangezien de cd jammer genoeg vol was. Hoewel de grap hier wel erg duidelijk is, blijft het onbegrijpelijk dat de groep zijn onmiskenbaar sterkste nummer gewoon laat uitfaden. Een reguliere liveplaat is dit dus (uiteraard) niet geworden, maar als billenkletser-komedieshow-met-hier-en-daar-een-briljant-punknummer-tussenin kan 'They've Actually Gotten Worse Live!' meer dan tellen – mede dankzij het glasheldere geluid. Ook na een carrière van vijfentwintig jaar is NOFX nog steeds een relevante groep die zich nergens zomaar bij neerlegt. "Punk" noemt men dat, niet?
Meer over NOFX
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
