Een heel erg verrassende albumtitel is dit niet voor het Zweedse powermetalcombo Nocturnal Rites, aangezien dit precies hun achtste album is. De ietwat cheesy hoes daar gelaten, blijkt dat de band toch wel zeer opvallend uit de hoek komt. In tegenstelling tot wat velen allicht verwachtten, is dit niet het zoveelste cliché-album geworden dat bol staat van castraatzang of de typische, Iron Maideneske licks. Integendeel zelfs, Nocturnal Rites gaat er snoeihard tegenaan en verwijst de concurrentie zomaar naar de prullenmand.
Veel bands in het powermetalstraatje maken dezelfde fouten, in die zin dat ze te weinig afwisselen in hun songs of te veel de geijkte paden betreden. Nocturnal Rites is daar deze keer vanaf gestapt. Het eerste opvallende nieuwe punt is de totaalsound, die plots veel en veel bruter en moderner klinkt. Nochtans blijft de muzikale bodemlaag nog steeds powermetal, flink geworteld in de traditie die onder andere Judas Priest of Iron Maiden hebben opgestart. Maar dankzij die nieuwere klankaanpak klinkt het materiaal van 'The 8th Sin' ook een pak frisser dan normaal het geval is. Zanger Jonny Lindqvist kwijt zich overigens met verve van zijn taak, met een soms haast bluesy timbre. Falsetto-uithalen zijn aan de man niet besteed en gelukkig maar, want dan had hij de rest van de band fluks naar onder gehaald. Natuurlijk ontbreekt de obligate pianoballade niet in de vorm van 'Tell Me', maar het wordt geen gênante bedoening. Voor het overige rockt het songmateriaal als de beesten, met de potige opener 'Call Out to The World', het hondsbrutale 'Leave Me Alone' of 'Pain & Pleasure'.
Zelfs na al die tijd weet Nocturnal Rites te verrassen. Het is interessant om te zien hoe de band binnen een in wezen beperkt genre blijft evolueren naar een krachtiger eenheid. Wie houdt van melodie en songs met de spreekwoordelijke ballen mag dit album dus zeker een kans geven.
Meer over Nocturnal Rites
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
