Frankrijk en black metal: het is en blijft een bijzonder geval. Ofwel weten de zwartgeblakerde zonen van dit land iets heel unieks te brengen, ofwel is het zodanig plat dat zelfs een schol denkt: “Hier begin ik niet aan.” Nocturnal Depression is een groep die ondertussen wat jaartjes op de teller heeft staan en met deze 7” aan hun zesde schijf toe is. Het valt dan ook te horen dat de heren hun kunst hebben verfijnd door de jaren heen en dat ze daardoor vrij goede melancholische black metal weten af te leveren.
Alsof de bandnaam nog geen indicatie genoeg was, blijken ook de songtitels gedrenkt in tristesse. De groep begaat nergens de fout om alles zeemzoeterig of zoetsappig te laten klinken, maar behoudt wel degelijk het ranzige randje dat black metal dient te hebben. Vooral de vitriolen stem lijkt erg gemeen en rauw wanneer men titels als 'Seven Tears Are Flowing Into the River' in ogenschouw neemt. Het gitaarwerk is scherp, maar niet pijnlijk snijdend en heel vaak durft de band wat gas geven. Op de langzamere momenten komt het doombeestje om de hoek kijken, maar dat duurt nooit erg lang.
Nocturnal Depression weet op een degelijke manier de huilende melodieën van een oude Paradise Lost te koppelen aan een haast Dissection-achtige grimmigheid en dat is een mooi staaltje van hun kunnen. Het botst nergens maar vloeit schijnbaar moeiteloos in elkaar over, al mag wel worden gezegd dat sommige van de melodieën iets te hard neigen naar pathos en dan nemen die wel wat van de scherpte weg. De symbiose is echter degelijk en op deze manier krijgt Nocturnal Depression een eigen smoelwerk.
Echt omverblazen doet de groep echter nog niet. Het geheel is goed gebracht, maar echt kippenvelmomenten ontbreken voorlopig nog. Dat wil echter niet zeggen als zou de plaat niet goed zijn, ze is bovengemiddeld maar mist nog dat extra vonkje om wereldtop te worden.
