Noren en death of black metal: het is bijna een huwelijk in de hemel (of eerder hel?). Hoewel er bijna ontelbaar veel bands van daar afkomstig zich ophouden in die genres, toch duiken er altijd weer nieuwe op. No Dawn is geen echt beginnende band meer, maar probeert nu iets meer voet aan wal te krijgen in de wereld met 'Dark Aura', een album dat verschillende invalshoeken probeert met wisselend succes.
In wezen is en blijft No Dawn een relatief melodieuze death metalgroep. De gitaren mogen het meeste werk doen en de ritmeriffs zijn licht gemodelleerd naar Amerikaans model. Dat wil zoveel zeggen als behoorlijk lompe dan wel brute gitaren met een zware klank. Het meer Europese aspect zit hem dan in het feit dat de band niet vies is van enige melodie, wat de logheid van het geheel wat opfleurt. Door bepaalde tempowisselingen en sommige akkoordenschema's neigt No Dawn hier en daar naar black metal, maar dat is tegenwoordig geen enkel probleem meer.
Om eens iets nieuws te proberen, weerklinken op 'Dark Aura' geregeld postmoderne en hypermodern klinkende toetsen. Ze zitten de ene keer al wat meer vooraan in de mix dan anders, maar ze hebben duidelijk tot doel om een kille sfeer te scheppen die beelden van een evenzeer koude en machinale toekomst voor het netvlies krijgen. Dat werkt meestal, maar soms ligt het er iets te dik op en wordt de band bijna een parodie van zichzelf, vooral omdat de lage gromzang zo verdraaid bruut klinkt in contrast met de meer futuristische aspecten.
Toch blijft het gevoel knagen dat No Dawn er meer had uit kunnen halen. Als album is 'Dark Aura' best geslaagd en als poging tot vermenging van verscheidene invalshoeken zou het geheel sympathiek kunnen overkomen, maar de songs zelf zijn daarvoor nog niet memorabel genoeg. Het jammere is dat zodra de plaat stopt, er bar weinig van blijft hangen. Dat maakt 'Dark Aura' dan ook wisselvallig op zijn best.
