In de jaren 50 van de vorige eeuw was men vooral bezig met het ontwikkelen van avant-garde muziek. Het was minder belangrijk of er een groot publiek naar de concerten kwam luisteren, de artistieke waarde stond boven alles. Nino Rota dacht daar anders over. De Italiaan wou vooral een groot publiek aanspreken. Zijn muziek werd door collega's componisten als commercieel afgedaan, maar dit vond Nino Rota net een compliment. De stap naar de filmmuziek was dan ook klein. Hij maakte furore als componist van de muziek bij de films van Fellini. Kaskrakers als 'Otto e mezzo' of 'Casanova' werden door hem van muziek voorzien. Later werkte hij ook voor Hollywoodproducties met als bekendste uitspringer 'The Godfather' van Francis Ford Coppola. De componist maakte ook telkens een concertsuite van zijn soundtracks, zoals dit al lang de gewoonte was met balletmuziek. Naast zijn activiteiten voor de filmindustrie bleef hij ook actief als componist van muziek die voor de concertzaal bedoeld was. Zijn oeuvre is dan ook zeer verscheiden.
Het eerste werk op deze cd is de concertsuite van 'La Strada', een film van Fellini. De muziek is uitgesproken vrolijk. Het valt op dat de componist op zijn eigen manier voor vernieuwing zorgt. Het orkest wordt op een totaal nieuwe wijze gebruikt: de blazers en vooral de kopers krijgen een zeer dominante rol. De strijkers zorgen eigenlijk voor een harmonisch klanktapijt en verzorgen af en toe een intermezzo tussen de activiteiten van de blazerssectie. In feite worden de rollen dus omgekeerd. Ook de slagwerksectie kan zich uitleven met een uitermate belangrijke partij. Naarmate het stuk vordert, duikt er echter een vorm van weemoed op. Hoewel de muziek opgewekt blijft, krijgt de vrolijkheid een ranzig kantje. Het hoofdpersonage uit de film eindigt in eenzaamheid en dit hoort men duidelijk in het orkest. Het dramatische sluitstuk van deze suite lijkt weggelopen uit een opera: een schitterend einde van een prachtig stukje muziek. Het tweede stuk is een pianoconcerto: 'Concerto Soirée'. De componist neemt de luisteraar mee op een avondje uit. Het concerto bestaat uit vijf korte deeltjes die telkens gebaseerd zijn op dansen. Zowel de 'wals' als de 'can-can' passeren de revue in een erg vermakelijk concerto. De muziek is naar goede gewoonte luchtig en transparant. Geen doorwrochte harmonieën of bijtende dissonanten, maar toch zeer originele muziek. Opnieuw zijn de omgekeerde rollen in het orkest een opvallend gegeven. Ondanks de eenvoud wordt de muziek nooit simplistisch of vervelend. Nino Rota was een meester en het schrijven van muziek voor een breed publiek en dit komt in dit werk uitermate duidelijk tot uiting. Het laatste stuk is opnieuw een concertsuite van filmmuziek. Deze keer dient de soundtrack van 'Il gattopardo' van Luchino Visconti als bron. De muziek past helemaal in het idioom van Rota: vrolijk, luchtig en vooral bedoeld voor het grote publiek.
Nino Rota is een componist die eenvoudige, maar tegelijkertijd fantastische muziek heeft geschreven. Het orkest zet een overtuigende vertolking neer die op ieder moment fris en helder blijft. Een zomerse plaat die in geen enkele platencollectie misstaat.
Meer over Nino Rota
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
