Zonder er doekjes om te winden: wanneer een groep uitpakt met een with strings-project is dat zelden het gevolg van een creatieve oprisping. Al te vaak blijkt het een commerciële strategie die muzikanten in staat stelt een oud product in een nieuwe verpakking te verkopen. De nare bijklank die het format daardoor gekregen heeft wordt gelukkig af en toe overstemd door albums als ‘Riomar’, waar de strijkers veel meer zijn dan een kitscherig laagje verf.
Root 70 is het al meer dan dertien jaar actieve kwartet van de Duitse trombonist Nils Wogram met Hayden Chisholm op altsax, Matt Penman op bas en Jochen Rückert op drums. Na vijf goede tot uitstekende albums koos de groep voor haar zesde langspeler voor de samenwerking met een strijktrio. Niet om oude stukken in een nieuw arrangement te kunnen brengen, maar wel om nieuw werk te spelen dat speciaal voor dit zevenkoppig ensemble werd geschreven. Wogram werkt namelijk graag met harmonieën en breidde het personeelsbestand uit om de mogelijkheden op dat vlak te vergroten.
'Vacation Without Internet' toont aan hoe dit door de trombonist wordt uitgebuit: na een atonale inleiding door de strijkers trekt de walking bass van Penman iedereen mee in een kurkdroge shuffle. Blazers en strijkers maken vervolgens werk van een lang thema en een harmonische begeleiding. Niet alleen het switchen en vermengen van beide secties, maar ook het aanvankelijk pianissimo en vervolgens ruwere spel van de verschillende instrumenten zorgt telkens voor een wijziging in sfeer en temperament. Ook in 'Mental Isolation' laat Wogram strijkers en blazers tot een enig mooi palet versmelten, waarin steeds andere facetten worden belicht wanneer een van de instrumenten even uitstapt voor een korte improvisatie.
De solo's op 'Riomar' zijn opvallend gestileerd en geperfectioneerd, de musici kregen wat dat betreft klaarblijkelijk orders mee. In de huiveringwekkend mooie titeltrack die meer dan tien minuten duurt (en die op sommige momenten stevig aan Charles Mingus doet denken), vallen de overgangen tussen solopartijen en passages door het ensemble dan ook niet meteen op. Het stuk geeft zelfs een doorgecomponeerde indruk, ondanks duidelijke tegenbewijzen.
Wogram had inspiratie te koop tijdens het schrijven van dit album en in elke track passeren om de haverklap nieuwe ideeën. Zo kiest de trombonist in 'Lisboa' voor een heel klassiek romantische opening door het strijktrio, die overgenomen wordt door de muntfrisse altsax van Chisholm onder een pizzicato begeleiding. Het thema wordt doorheen het stuk herhaald, waarbij trombone en cello een tegenstem vormen voor de altsax en beide violen.
Door het streng afgelijnde karakter van de composities en het solistische maatwerk, flirt Wogram ostentatief met het voorbijgestreefde genre third stream, dat in de jaren zestig ontstond als de synthese van jazz en klassieke muziek. De trombonist slalomt echter met flair rond de talloze valkuilen en clichés inherent aan deze gekunstelde mengvorm en levert een uiterst smaakvolle plaat af.
