Acht jaar nadat hij vriend en vijand verraste met zijn debuutalbum 'Khmer', staat fusiontrompetist Nils Petter Molvaer (NPM) - na Bugge Wesseltoft zowat de meest bekende naam in de Noorse nu-jazzscene - er opnieuw met een studioplaat, zijn vierde ondertussen. Hoewel Molvaer vorig jaar nog de live-cd 'Streamer' de wereld instuurde, scheen hij na de release van 'NP3' in 2002 er even tussenuit te zijn geknepen. De laatste tijd dook hij echter meer en meer op in het wereldje van de soundtracks (lees: muziek voor theaterproducties, films en multimediaspektakels). Molvaer's drukke agenda weerhield hem er echter niet van nu en dan nog eens in de studio te duiken om samen met 'jonge' wolven als Knut Saevik, Jan Bang en Dj Strangefruit stukje bij beetje een nieuw hoofdstuk aan zijn hoogst persoonlijk jazzverhaal te breien.
Liefhebbers van de typische Molvaer-sound mogen echter op beide oren slapen. Ondanks enkele accentverschuivingen pakt de man opnieuw uit met zijn kenmerkende, emotionele trompetspel over de bekende, uitgebalanceerde mix van organische en elektronische klanken. 'ER' verkent met andere woorden opnieuw de raakvlakken van de hedendaagse jazz met meer elektronisch geïnspireerde genres als broken beat en triphop. Ditmaal laat hij gelukkig opnieuw iets meer ruimte om te ademen, daar waar het de laatste jaren soms wat hectisch aan toe ging. Redelijk minimale composities dus, gedrenkt in een vaak donkere, melancholische sfeer. Dat NPM nog steeds een boon heeft voor filmmuziek valt af te leiden uit lang uitgesponnen tracks als 'Hover', 'Sober' en 'Softer'. Keer op keer leidt hij de songs in met zijn zwaar echoënde trompet, waarna het zaakje zich langzaam op gang trekt met schaarse (etnische) percussieroffels, ambienttapijten en organisch aandoende achtergrondclicks en -bleeps. Na een poos kan er hier en daar al eens een drumbeat af. Van grootstedelijk cool, over oosters desolaat tot heroïsch à la Clint Eastwood, zowat elke compositie roept filmische taferelen op. Toch zijn er hier en daar ook meer songgerichte dingen terug te vinden. Vooral 'Water' en de mooie ballad 'Only These Things Count', met Sidsel Endresen's beklijvende stem, Eivind Aarseth op gitaar, Ingebrikt Flaten op acoustische bass en (Aha's) Magne Furuholmen op de piano, maken daarbij indruk. Toch is ook hier het Twin Peaks-sfeertje niet ver te zoeken. Jammer van het vaak weinig afwisselende palet aan klanken, want hier en daar krijgt men als luisteraar het gevoel dat er nog meer ingezeten had als de mensen achter de knoppen wat creatiever omgesprongen waren met hun synthgeluiden en samples.
'ER' is bijgevolg een vooral zeer herkenbare plaat geworden, iets wat bijna altijd voor en nadelen heeft. Echt vernieuwend is dit soort muziek al lang niet meer, al heeft NPM er een handje van weg om op het eerste zicht eenvoudige composities te schrijven die hun geheimen pas na enkele luisterbeurten prijsgeven. Toch zullen veel mensen nét iets meer verwachten van een man als Molvaer (en gelijk hebben ze). 'ER' is geenszins een mijlpaal van een album, dan wel een fijne verderzetting van een door velen gesmaakt hybrideconcept. Redelijk gewoon en toch iets anders, oftwel 100% Nils Petter Molvaer.
Meer over Nils Petter Molvaer
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
