Nik Freitas’ eerste carrière was er één als fotograaf voor een Amerikaans magazine. Toch duurde het niet al te lang voor hij zich vergewiste van een nieuwe roeping: een wereld vol muziek. Zo stak hij voor het eerst zijn neus aan het venster in de Mystic Valley Man, de achtergrondband van de soloprojecten van Bright Eyes’ Conor Oberst en solo als openingact van ondermeer Bright Eyes, Jason Lytle (ex-Grandaddy) en Azure Ray. De jongste jaren werkte hij zich bovendien op als een veelgevraagd sessiemuzikant binnen de Californische scene. Sinds 2002 brengt hij zijn eigen werk uit, met ‘Saturday Night Underwater’ als vijfde en meest recente album. Het is vrij letterlijk te nemen dat Freitas een manusje van alles is. Op zijn jongste album verzorgt hij namelijk zelf de productie, speelt hij alle instrumenten in en neemt hij de vocale partijen – met zijn kenmerkende zachte stem – voor eigen rekening.
Nik Freitas grossiert in nummers waarvan het radiopotentieel tot ongekende hoogtes stijgt en waarin klassieke onderwerpen als de liefde of occasioneel de grootstad niet vreemd zijn. Wanneer songs als het titelnummer, ‘Hold That Thought’ en ‘In The Frame’, in ogenschouw worden genomen, blijkt dat hij verschillende pogingen onderneemt om het perfecte popnummer neer te zetten. Het is vooral tijdens dat laatste dat hij buitengewoon dicht in de buurt komt. ‘In the Frame’ is gezegend met een opgewekte en zeer herkenbare trompetpartij – die het nummer zowel opent als afsluit – waardoor het lied blijft hangen en erg meezingbaar is.
Slechts enkele nummers tonen een afwijkende kant. Zo is er ‘Little Man’ dat op basis van een aardige drumcomputerlijn tot op het bot snijdt en zelfs wat breekbaar oogt. Het is zowaar een emotioneel eiland op het album. Iets verder zorgt ‘Let It Be Known’ voor een onvervalst kampvuurmoment. Dit is zowel ingetogen als meezingbaar en valt op door het sobere arrangement. Dit staat in schril contrast met het haast teugelloze, vette en daardoor soms wat chaotische arrangement van het pianolied ‘Francesca’. Afsluiten doet Freitas op een mysterieuze, maar zeer brave wijze (‘My Only Sail’). De vaak herhaalde zin “Carry me far away”, gevolgd door een melige “mmmm”, brengt tenslotte weinig bij aan het avontuurlijke van ‘Saturday Night Underwater’.
Kortom, dit vijfde album van Nik Freitas vormt een mooie reeks nummers voor mensen die graag makkelijk verteerbare en glasheldere muziek voorgeschoteld krijgen. Al wie echter dol is op spannende, weinig voorspelbare klanken die voldoende ruimte voor de fantasie overlaten, zoekt beter heil in andere muzikale categorieën.
