Hoewel Frankrijk tegenwoordig op metalgebied het mooie weer maakt met extreme lacts zoals Gojira of Scarve, blijkt dat het land ook nog heuse powermetalbands herbergt. Nightmare is er zo eentje en de band bestaat maar liefst sinds 1979. Maar sinds hun beginperiode tot vandaag is er behoorlijk wat veranderd. Allereerst is de band er speltechnisch op vooruit gegaan en zijn er natuurlijk verschillende bezettingswissels geweest. Omdat Nightmare vrolijke uptempo metal spelen hopen ze in te pikken op een recente golf van vergelijkbare metalbands. Toch ontbreekt er pit aan het geheel. 'The Dominion Gate' is lang geen slechte plaat, maar hoge toppen scheert het ding ook niet bepaald.
De flink bombastische opener 'Temple of Tears' mag de aftrap geven. De duistere klanken roepen een sfeer op van heroïsche daden, eenzame helden tegen doortrapte slechteriken... of dit is althans toch de bedoeling. Het gevoel zit in elk geval juist, maar zodra het echte nummer zich in gang zet blijkt dat nogal een anticlimax te zijn. De band is nog geen tien seconden ver in het nummer of de luisteraar kan al perfect voorspellen wanneer ze het tempo zullen verhogen of verlagen, wanneer de zanger gaat uithalen met een haast falsetto-achtige klank en waar de drums sneller of trager moeten. Het vervelende is vooral dat Nightmare zich werkelijk nergens uit dat voorspelbare patroon weet los te trekken. 'The Dressmaker' of 'Heretic' zijn nog zo'n nummers die nooit de middenmoot ontstijgen. Het gehark van de gitaren komt trouwens niet erg vet door de speakers, wat toch een vereiste is voor stevige metal. De drums rollen in de tussentijd maar verder en de solo's breien de noten aan elkaar. Zoals wel vaker is de zwakste schakel de zang: het siert frontman Jo Amore dat hij probeert om niet te eenzijdig voor de dag te komen, maar sommige capriolen zijn net dat beetje té. Zo gaat hij geregeld van bijzonder hoog naar schreeuwerig laag, maar mist hij ondertussen een paar tonen, waardoor alles op het randje van vals klinkt. En ook al kan nasale zang best werken (zoals Klaus Meine van Scorpions bewijst), hier is het bijzonder enerverend.
Het is een puike prestatie dat Nightmare ondertussen al meer dan twintig jaar meedraait, maar dat wil niet zeggen dat de band automatisch goeie songs maakt: daarvoor mist 'The Dominion Gate' overtuigingskracht. Het is geen ronduit slechte plaat, maar wel een vreselijk saaie. En als er iets is wat gemist kan worden als kiespijn, dan is het wel saaiheid.
Meer over Nightmare
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
