Voor de soundtrack van 'Ladies in Lavender 'schreef componist Nigel Hess een originele en mooie soundtrack die, verrassend genoeg, handig alle Hollywood-clichés weet te ontwijken. Het feit dat Hess hiervoor violist Joshua Bell vroeg en zijn soundtrack grotendeels voor soloviool (met orkest) schreef zal hier wel wat mee te maken hebben. Naast eigen composities zitten er op het album ook bewerkingen (maar geen verregaande) van bekende klassieke muziek: Massenets 'Méditation' uit Thaïs, bijvoorbeeld, een orkestratie van een Prélude van Debussy of virtuoze vioolmuziek van de Sarasate. En het pleit in het voordeel van Hess dat veel van zijn muziek zo nauw aansluit bij de 'echte' klassieke muziek op de cd dat een oppervlakkige luisteraar het verschil niet zou merken.
Het hoofdthema van de film is gebouwd rond een kort en melancholisch motiefje. Als openingsnummer van de cd, voor viool en orkest, slaat het meteen aan, maar wanneer het later nog eens opnieuw genomen wordt, op piano alleen, voelt het net iets te melig en voorspelbaar aan. Dat is eigenlijk een beetje de teneur van de hele cd: Nigel Hess schrijft mooie muziek die onmiddellijk aanslaat zonder voorspelbaar te worden, maar het vult geen hele cd zonder wat langdradig te worden. Bij een film ligt dit natuurlijk anders: omdat de nadruk daar niet volledig op het muzikale ligt, zorgt dit soort muziek voor continuïteit in het verhaal. Hess probeert vaak de impressionistische touch van Debussy na te doen, wat hem soms vrij goed lukt, vooral omdat hij hierdoor net die typische Hollywoodstijl doorbreekt à la 'Pirates of the Carabians' of 'Gladiator' doorbreekt. Maar even vaak mist de muziek toch net datgene dat nodig is om werkelijk onvergetelijk genoemd te worden. En net omdat de muziek vaak in dezelfde trant geschreven is, zijn nummers als de Poolse dans (Zabawa Weselna) een welkome afwisseling. Een virtuoze vioolpartij omspeelt een zware maar levendige boerendans met een licht Oost-Europees karakter. Ook leuk is Paganini's Venetiaans Carnaval, waarmee de cd in vreugde afsluit. Op een overbekend wijsje speelt, al heeft het meer wat improvisatie weg, Bell een reeks variaties die telkens net iets virtuozer worden. Naar het einde toe benadert dit, naar goede Paganini- traditie, de grens van het speelbare. En in dit nummer krijgt de luisteraar iets te horen wat bijna op de hele cd ontbreekt: wat lichtvoetige, humoristische passages. Over het talent van Bell kan niet gediscussieerd worden. Met zijn eerder lichte, ongecompliceerde manier van spelen weet bij van zowel de klassieke composities als van de filmmuziek op de cd iets moois te maken. Hierbij vervalt hij nooit in zeemzoeterig drama met veel vibrato of overdadige geste.
Binnen de filmmuziek is dit een hele aanhoorbare cd, die mooi enkele bekende klassieke melodietjes combineert met originele composities. Maar de stijl is te weinig gevarieerd en de muziek niet 'diep' genoeg om een aandachtige beluistering blijvend interessant te maken.
Meer over Nigel Hess
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
