Een combinatie van eigen werk en enkele popsongs vormen het repertoire op het eerste album van het Nicolas Thys Trio. Dit trio wordt op drie nummers nog aangevuld met de prachtige stem van Ghalia Ben Ali, een Tunesische zangeres. Hierdoor krijgen die nummers meteen ook een oosters tintje.
Met 'Borhãn' komen ze al onmiddellijk in die sfeer terecht. De bas zet in met een eenvoudige groove waarboven Ben Ali lyrische melodieën zingt. Van Herzeele bootst de klank van de vrouwenstem na of gaat ermee in duel. De drummer zorgt met een aanstekelijk ritme op de snare voor een goed dansgevoel, waardoor stilzitten uitgesloten wordt. De meeste nummers worden gekenmerkt door een opvallende eenvoud. Alle franje wordt achterwege gelaten, stilte en rust krijgen een belangrijke plaats en worden op muzikale wijze gehanteerd. 'Acceptance' is hier een goed voorbeeld van. De bas speelt voortdurend dezelfde lijn, waarboven Ben Ali haar klaagzang kan zingen. Steve Altenberg kleurt bij door subtiel met zijn handen op de snare te tokkelen. Dit is ook het enige nummer dat live werd opgenomen, wat aantoont dat deze groep zowel live als in de studio dezelfde akoestische klank heeft. Dat Jeroen Van Herzeele een saxofonist van wereldklasse is, bewijst hij hier nogmaals. Nu eens speelt hij virtuoze lijnen geïnspireerd op Coltrane, dan weer speelt hij lange noten, die een meliger effect hebben. Het nummer 'Lawn', ook een compositie van Thys, bereikt tijdens de saxsolo het hoogtepunt. Dit wordt nog eens extra bevestigd door de drums, met een stuwende groove en het overmatige gebruik van cymbalen. In dit eerder pop-achtige nummer lijkt de bas gebruik te maken van een loopstation. Dezelfde vamp wordt continu herhaald en Nicolas Thys speelt tegelijkertijd ook gitaar. De drie covers, waaronder Madonna's 'Borderline' en 'Old Man' van Neil Young, werden perfect aangepast en kregen dezelfde kwetsbare en intieme sfeer als de overige nummers. Alle nummers verlopen volgens hetzelfde eenvoudige concept: de saxofonist speelt de melodie, de bassist geeft de ritmische puls en de drummer kleurt bij en zorgt voor de verweving van de twee melodische instrumenten. Elk afzonderlijk zijn ze al fantastisch, maar samen zorgen ze werkelijk voor enkele kippenvelmomenten.
Door de eenvoud krijgt dit trio een zeer eigen klankkleur. Maar laten we eenvoud vooral niet verwarren met gemakkelijk. Deze muziek is enkel voor een aandachtig luisterend oor en zou verschrikkelijk enerverend zijn als achtergrondmuziek. Eenmaal meegezogen in de mystieke sfeer blijft dit album boeien tot de laatste noot.
Meer over Nicolas Thys
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
