‘Liberté’ is het tweede album van Kummerts ‘Voices’ project waarin de saxofonist ook als zanger te horen is en waarin de nadruk ligt op het songmateriaal dat opnieuw bestaat uit een mengeling van bekende (jazz)stukken en eigen composities.
Net als voorganger ‘One’ blijft ook ‘Liberté’ echter wat te veel hangen in het voorbijglijden. Natuurlijk heeft Kummert zijn stevige, tegen het scheuren aanzittende tenorsaxgeluid mee, waarmee hij goed wegkan in het soul-achtige ‘Stand op for Today’, opgedragen aan de enkele jaren geleden vermoorde, Afro-Amerikaanse tiener Trayvon Martin. Helaas mist hij geregeld de laatste push om de luisteraar bij de strot te grijpen. Dit gebrek aan dwingende kracht is ook te horen wanneer Kummert aan het zingen slaat. Hij heeft ontegensprekelijk een correcte intonatie in huis, maar zijn stem mist kracht en vooral karakter, waardoor die geen onvergetelijke indruk kan maken op de luisteraar.
Zijn kompanen Alexis Tuomarila (piano), Hervé Samb (gitaar), Nicolas Thys (bas) en Jens Maurits Bouttery (drums) stellen Kummert echter wel in staat om een heel breed gamma aan stijlen te bespelen, waarbij tevens opvalt dat Kummert zelf enkele knappe composities in de pen heeft: van de Afrikaanse invloeden van ‘Isaac’ tot de verwrongen melodie en de koppige harmonisatie van ‘Paseo de los Tristes’. In dit laatste nummer is goed hoorbaar hoe de groep dynamisch wat steviger aanzet, iets wat nog enkele keren op de cd te horen is maar te weinig om het album als geheel stuwing te geven.
Een van Kummerts meest in het oor springende eigen stukken is ‘This is my Rhythm’, een compositie die opnieuw enkele vreemde wendingen laat horen, maar tegelijkertijd een poppy, maar alles behalve belegen oorwurm blijkt. Net daarom is het zo jammer dat het arrangement te veel in de luxueuze, meerstemmige koorzang gestopt wordt.
Dergelijke vreemde keuzes zijn ook elders op de plaat te horen. Kummert schrikt er duidelijk niet voor terug om songs uit hun vertrouwde omgeving te halen. Helaas worden die daar niet altijd beter van. Zo perst Kummert zijn zangstem in ‘Strange Fruit’ en ‘You’ve Changed’ door een talkbox, waardoor een elektronisch, sciencefiction-geluid ontstaat alsof Star Wars’ C-3PO aan het croonen slaat. Anders klinkt het in elk geval, maar artificieel al evenzeer, waardoor de songs al hun oorspronkelijke inhoud en impact verliezen.
Dit is in mindere mate ook het geval voor het Engelse volksliedje ‘Willow Song’ waarmee de cd eindigt. Op een breed openliggende, af en toe elektronische bijgestuurde en zo haast abstracte begeleiding kan Kummert als zanger en saxofonist rustig zijn gang gaan. De klassieke Engelse folkcultuur is dan mijlenver weg, maar of wat er voor in de plaats komt echt iets bijdraagt, is nog maar de vraag. En net die kan bij ‘Liberté’ als geheel iets te veel gesteld worden.
