De Nederlandse schilder, componist en pianist Nico Huijbregts gaat vreemd. ‘Dialogue Dreams’ laat hem op twee cd’s horen in vierentwintig soms heel korte duo’s, gespeeld met zes muzikale partners. Daarbij valt vooral op dat Huijbregts zijn pianospel kan aanpassen aan de eigenheid van de verschillende partners, zonder zijn eigen esthetiek geweld aan te doen.
Eender in welke situatie hij zich bevindt, steeds speelt hij goed doordacht, met een mooie toon en een verzorgde aanslag. Hij vliegt nooit excessief uit de bocht, heeft een opvallende melodische elegantie in de vingers, kan schilderen met bedwelmende akkoorden en heeft een secuur ratelende ritmiek in huis die nooit patserig wordt. Vaak klinkt Huijbregts dan ook als een klassieke pianist, waarbij hij slechts zelden in de klankkast duikt om het geluid daar te manipuleren.
Die controle is vooral handig wanneer hij met bewust kwetsbaar spelende collega’s in contact komt, zoals vocaliste Simin Tander en de gitaarbroers Bram en Jasper Stadhouders. Deze laatste twee kiezen respectievelijk voor akoestische en elektrische gitaar, waarmee ze de Huijbrechts heel anders benaderen.
Met de akoestische gitaar ontwikkelt de pianist een quasi abstract-atonaal samenspel dat de allures heeft van minutieus uitgedachte composities, temeer daar de twee de stukken opvallend gelijk beëindigen. Wanneer Huijbregts in ‘Tubruk Coffee Jive’ de snaren gaat dempen en afblokken, lopen het geluid van gitaar en piano bovendien naadloos in elkaar over.
Jasper Stadhouders is het melodische minder genegen en zet meer in op Derek Bailey-achtige snaareffecten: filterfijn wriemelen en rammelen dat uitschuift en dwarrelt en als een elastiek gebogen en gerekt kan worden. Huijbregts schuift, zonder zelf echt te gaan experimenteren, mee in de twisted klankwereld van de gitarist. Zelfs wanneer die harpachtige strelingen in ‘Too Much Tuna in My Tub’ het volume vervaarlijk laat dalen, komt Huijbregts zo fijnmazig uit de hoek dat hij onder de klank van de gitaar kan blijven hangen.
Toch is het zangeres Simin Tander die de pianist het meest test. In de zes stukken waarin ze op deze dubbelaar te horen is, neemt ze telkens een andere gedaante aan, waar de pianist telkens een goed antwoord op vindt. In ‘Tookoolito Tale’ is ze met een verleidelijke fluisterzang te horen die door Huijbregts zodanig omkaderd wordt dat het nummer klinkt als een klassieke song. Het indrukwekkendst is het samenspel tussen de twee echter wanneer Tander in ‘Tourmaline Pillow Fight’ het bij ritmisch spreken houdt. Met een zacht dartelende partij huppelt de piano rond de stem, waarbij geregeld momenten van communicatie te horen zijn in het overnemen van korte ritmische ideeën die even snel weer verdwijnen als ze opkwamen.
In de resterende duo’s bewandelt Huijbregts nog heel andere paden: van een meer klassiek-tonale benadering met saxofonist Mete Erker (‘Tooting Tube Lullaby’ zou zo als soundtrack voor een tv-serie kunnen dienen) naar een meer polyfone improvisatiestijl in combinatie met het warme en donkere geluid van bassist Dion Nijland.
Wanneer hij het gezelschap opzoekt van pianiste Laia Genc ontstaat een onontwarbaar kluwen dat vooral in het bijna tien minuten durende slotstuk muzikaal gensters slaat. Waar in het begin nog twee muzikale karakters tegenover elkaar te horen zijn, vinden de twee pianisten elkaar na een tijdje. Vanuit een zachte, bezonken passage met benevelende akkoorden schuiven de twee tezamen op naar geleidelijk aan ontwikkelende, herhalende formules. De muzikale frases blijven evolueren en gaan geleidelijk aan anders ronddraaien, waarbij de complexiteit opgedreven wordt wanneer de twee pianisten melodisch materiaal gaan uitwisselen. Stapje voor stapje laten Genc en Huijbregts de muziek vervolgens de omgekeerde weg afleggen tot er niets meer dan lang naklinkende noten overblijven.
Nieuw of ongehoord is het allemaal niet, maar de flexibiliteit die Huijbregts hier laat horen, zonder te vervallen in ruggengraatloosheid, maken van ‘Dialogue Dreams’ een gevarieerd album. Een album dat bovendien eens niet “ontdekt” moet worden, maar vanaf de eerste minuut tot de luisteraar spreekt.
