De tweede cd van euphoniumspeler Nick Ost – zijn eerste nam hij op met de alom bekende François Glorieux - is in meerdere opzichten opmerkelijk. In plaats van met Brass Band Willebroek op te nemen, waarin hij al zestien jaar actief is, werd het een samenwerking met de Engelse Foden’s Band. Opvallend is tevens de aanwezigheid van dirigent Russell Gray, die Foden’s vijf jaar geleden verliet om onbekende redenen maar naar verluidt niet als vrienden. Dat alle zes de composities van Belgische, liefst onbekende, makelij zijn is nog verrassender. Voor de repertoirekeuze alleen al verdient ‘Over The Edge’ een bijzondere vermelding. In tegenstelling tot het gros van solistenschijfjes worden hier geen open deuren genre ‘Carnival Of Venice’ of ‘Napoli’ ingetrapt. Onbekende muziek is zelden een hapklare brok en de Engelse brassbandpers kan er zich nog niet helemaal overheen zetten, maar wie eens iets anders ter hand durft te nemen, zal toegeven dat deze zes technisch veeleisende werken toch voldoende toegankelijk zijn.
Naast François Glorieux zal enkel Johan Evenepoel bij elke hafabra-liefhebber een belletje doen rinkelen. De opener ‘Rhapsody For Euphonium’ van laatstgenoemde leverde Ben Haemhouts 18 jaar geleden de solistenprijs op van het VARA Brass Band Festival. Het begint met een virtuoos allegro dat meteen alle twijfel wegneemt: Nick Ost bezet dan wel het tweede zitje in Willebroek naast Stef Pillaert, menig andere brassband wil hem best de eerste plek offreren. In het trage deel dat erop volgt, nemen zijn lyrische capaciteiten het naadloos over. Na het tweede allegro en intermezzo besluiten solist en orkest kort maar krachtig.
‘Fantasy For Euphonium’ is een van de twee werken hier van Osts ex-leraar kamermuziek Glorieux en werd oorspronkelijk geschreven voor euphonium en strijkorkest. Het opent bijzonder fijngevoelig en melodisch, een handelsmerk van de componist. De vrede wordt al vlug verstoord door een bijzonder vingervlugge solo die het uiterste vereist van de solist. Een zangerig cadenza van dik anderhalve minuut krijgt de status van middendeel en vloeit naadloos over in een herhaling van de beginmelodie. Op het einde leiden de bassen opvallend laag het slot in. ‘Concerto For Euphonium’ is het tweede werk van de hand van deze in eigen land onderschatte, miskende tot verguisde maar internationaal bewonderde componist. Terzijde, Glorieux schreef meer dan vijftien werken voor dit instrument, wat hem tot een van de belangrijkste toondichters voor dit instrument maakt. Het concerto opent met bijna betoverend virtuoze solotoeren, waarna een melodieus gedeelte volgt waarin de solist op zijn elan verder gaat. De laatste anderhalve minuut is een reprise van het eerste deel. Glorieux schreef tevens een part 2 met thema’s en variaties. De muziek lijkt op het eerste gezicht minder vurig al lost een goede solist dat meteen op.
Een opvallend werkje is 'Walking on Music' van Roger Derongé. Niet in de eerste plaats omdat het geschreven werd voor Stef Pillaert, de nummer één op euphonium bij Willebroek, maar wel omdat het geschreven is voor brassbandbezetting zonder cornetten. Bovendien is het een trage melodie zodat het resultaat een weemoedige sfeer teweegbrengt. Nog avontuurlijker is ‘Dr. Livingstone I presume’ van Bart Picqueur. In de handen van Ost lijkt de melodie bedrieglijk eenvoudig, al weet de luisteraar wel beter als die de intervallen hoort, en het werk komt vaak licht jazzy over door de exotische (Afrikaanse?) invloeden. Enkele beluisteringen doen besluiten dat dit een razend knap werk is en misschien wel het hoogtepunt van de cd. Het titelnummer, geschreven door Bart Watté, ten slotte opent mysterieus en evolueert naar dreigend waarbij de begeleiding – hier wel heel erg op de achtergrond - even doet denken aan een kerkorgel. Die dreiging verdwijnt niet wanneer de muziek sneller en hierdoor helderder en levendiger wordt naar een scherzando toe. Het slot grijpt terug naar de mysterieuze beginsound, waaraan nog een harp is toegevoegd.
Een solist is maar zo goed als zijn begeleiders en wat dat aangaat, is de keuze voor Foden’s volkomen verantwoord. Willebroek had ook gekund en ze mogen gerust twee composities van dit schijfje - hoe denigrerend voor wat mogelijk de euphonium-cd van het jaar is - op hun concertrepertoire plaatsen. Succes en respect verzekerd!
Meer over Nick Ost
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
