Een Jimi Hendrix tribute-CD? Gitaristen zullen voor minder van heiligschennis of zelfoverschatting spreken. De Vietnamese gitarist Nguyên Lê heeft het er op gewaagd en het resultaat mag er wezen. Wie een kopie van Hendrix verwacht of op zijn minst een gitaarplaat komt bedrogen uit. Lê's geluid is minder verzwelgend dan dat van Hendrix en hoewel hij soms best virtuoos uit de hoek komt, wordt zijn spel nooit freakerig. De structuur en opbouw van de solo's blijven belangrijker dan het aantal noten per minuut.
De CD is gebouwd rond een basistrio dat naast Lê bestaat uit bassist Michel Alibo (o.a. Manu Dibango) en drumster Terri Lyne Carrington (o.a. Herbie Hancock). De klassieke rolverdeling solist versus begeleiders wordt hier naar de achtergrond geschoven en maakt zo plaats voor een ritmisch scherp en afgelijnd samenspel waarbinnen bas, drum en gitaar een gelijkwaardige stem hebben. Zo worden dode momenten voorkomen en blijft actie op alle momenten gegarandeerd. De nummers van Hendrix worden door het trio en enkele gastmusici van de ene context in de andere gekeild. Soms stevig rockend, dan weer in complexe structuren en soms ook wat lichter, veeleer poppy.
Dit laatste komt het resultaat niet altijd ten goede: 'Burning of the Midnight Lamp' en de ballad 'Up from the Skies' zijn gevoelig minder spannend dan de andere tracks. Opmerkelijk is dat in de meeste nummers verschillende stijlen gecombineerd worden waardoor de songs uiteenvallen in duidelijke onderdelen zonder tot losse samenraapsels te verworden. Zo staan Afrikaanse percussie en handgeklap in 'Voodoo Child' naast een scheurend gitaargeluid. In 'Manic Depression' duikt een soortgelijke combinatie op, alleen wordt het Afrikaanse element hier ingevuld door het stapelen van verschillende ritmische lagen. Het breedst gaat de band op 'Are you Experienced' met drum'n'bass, elektronische stemmanipulaties, funk en oosterse melodieën. De gitaarsolo's van Lê en de verbrokkelde piano- en Rhodes partijen van Bojan Zulfikarpasic zorgen samen met het puntige drumwerk van Carrington voor de overduidelijke jazzreferenties.
Wat geldt voor het algemene geluid gaat ook op voor de vocale bijdragen van Carrington, Aïda Khann en Corin Curschellas. Hun specifieke stemkleuren en het zingen, zeggen en fluisteren van de teksten geven elk nummer een eigen karakter. Niet vanzelfsprekend voor een tribute-CD, maar dit is dan ook een collectieve prestatie, wars van alle egotripperij of blinde adoratie.
