New Year's Day is een vrij nieuwe band met een zangeres aan het roer die grossiert in donkere edoch vlotte rock met wat popmomentjes. 'Victim to Villain' is een schijfje met elf nummers die voorbij vliegen zonder dat er iemand erg in heeft. Het zit allemaal netjes in elkaar en New Year's Day klinkt best leuk, maar daar houdt het dan ook zowat mee op. Diepgang is er niet en veel memorabele momenten helaas ook niet.
Het grote voordeel van New Year's Day is dat ze niet pretenderen iets anders te brengen dan vlot verteerbare rock met een donker randje. Die eerlijkheid geeft hen een voordeel en vooral: het zorgt voor vlotte, drie minuten durende popsongs die geschift makkelijk meezingbaar zijn en die net gericht zijn op het bereiken van zoveel mogelijk mensen. De band kan het met andere woorden best goed doen in eender welke hitparade. De ruwe kantjes zijn er allemaal afgeslepen en de vrolijke oorwurmpjes spatten van het album af.
Veel van de aantrekkingskracht van New Year's Day zit hem in de zangeres, die beschikt over een lekker timbre en die nooit vreemde capriolen uithaalt. De dame kwijt zich met verve van haar taak en heel soms lijkt het alsof ze wat gemeen heeft met horrorpunk, want tekstueel begeeft de band zich geregeld in het vaarwater van The Misfits, maar dan zonder de evidente B-film verwijzingen.
Maar die poppy kant van 'Victim to Villain' is naast de grote troef meteen ook het grootste nadeel voor de groep. Het is niet dat de nummers allemaal op elkaar beginnen lijken, maar er blijft niets van hangen. Het is leuk zolang het duurt, maar eens de laatste noot weggestorven is, valt het moeilijk om ook maar een enkele riff te herinneren. Dit album is erg vrolijk geluidsbehang, niets meer en dat is bijzonder spijtig. Maar het leidt geen enkele twijfel dat New Year's Day makkelijk veel toegankelijke harten (tieners) kan winnen, dus wie is er dan goed bezig?
