Sommige bands moéten gewoon live opgenomen worden: de negentienkoppige New Cool Collective Bigband (een uitgebreide versie van het New Cool Collective) is zeker één van die acts. De sound van dit Nederlandse orkest heeft meer gemeen met een band als The Herbaliser dan met een klassieke bigband. Met een zwak voor latin, afrobeat en filmmuziek is het orkest dan ook voornamelijk een ambiance bigband.
Ritmisch draait alles bijzonder lekker dankzij een sterke slagwerksectie. De prominente rol van de elektrische gitaar bezorgt het groepsgeluid iets extra: een snuifje rock door de distortion of regelrechte surf in het overbekende 'Misirlou' (te horen in 'Pulp Fiction'). De instrumentale solo's worden stevig geblazen, maar zoals wel vaker bij dit soort bands zeggen ze niet altijd even veel. Toch blijft de genante situatie dat de aanwezigheid van een trompetsolo belangrijker is dan de kwaliteit ervan achterwegen: daarvoor zijn de muzikanten individueel te sterk.
Het meest overtuigend is het orkest eigenlijk als groep, meerbepaald in het gedisciplineerde samenspel. Ritmisch is er geen speld tussen te krijgen. De precisie waarmee alles uitgevoerd wordt, versterkt de drive en de energie, al wordt snel duidelijk dat kracht boven verfijning staat. In de arrangementen wordt het orkest vaak in grote blokken of per sectie gebruikt, waardoor de gelaagdheid beperkt blijft en de kleurmogelijkheden van de instrumenten niet benut worden.
De best gearrangeerde composities staan in het begin van het album. Bij Lalo Schifrins 'Enter the Dragon' wordt het thema goed uitgewerkt en zorgt een dwarsfluit voor een extra kleurelement. Ook de bluesstructuur van 'Tramp Stamp' (een compositie van de bigbandleden zelf) krijgt een deftige aankleding en laat het orkest bovendien spetterend en retestrak horen. In 'Yapeth' van pianist Willem Friede klinkt de New Cool Collective Bigband dan weer als een echt latinensemble met een kolkende ritmesectie. Wanneer tijdens de gitaarsolo de drummer nog een tandje bijsteekt en het statische orkest beweeglijker wordt, komt de stoom helemaal uit de cd-speler, terwijl de ritmische scherpte perfect bewaard wordt.
Na enige tijd verliest de kracht van het orkest echter haar uitwerking. Door gebrek aan verfijning in de arrangementen wordt de muziek minder boeiend. Nochtans is er materiaal aanwezig waarmee dit perfect tegen te gaan was. Zo was de passage van koraspeler Ali Boulo Santo een uitgelezen kans om de blazers – zeker in combinatie met het Afrikaanse snaarinstrument – individueler aan te wenden. In 'Lo Blo', het laatste grote stuk van de cd, gaat de rek verder verloren: de muziek wordt eenkennig en gaat bij momenten zelfs vierkant klinken. Het ferme orkestgeluid levert dan niet meer de adrenaline die aanvankelijk zo rijk vloeide. Toch laat de New Cool Collective Bigband horen dat ook (big)bands die eerder in de lichte sector spelen, ook muzikaal degelijk en swingend kunnen zijn. En zo staan deze Nederlanders toch nog een trapje hoger dan Buscemi of Briskey.
Meer over New Cool Collective Bigband
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
