Al vijtien jaar timmert het Nederlandse New Cool Collective aan een jazzachtige weg die de band in popzalen als Paradiso bracht, maar ook op het North Sea Jazz Festival, het North Sea Capetown Festival, Roskilde, Lowlands en Sgizet. Het mag dan ook niet verbazen dat dit achttal zich graag en veel buiten de strikte jazzpaden begeeft. Op 'Out of office' worden vooral de routes van funk en Afro bewandeld met enkele afslagjes naar ska en achtervolgingsscènes uit '70s tv-series ('Jules').
De luisteraar kan voor of tegen deze populaire benadering zijn, maar grooven doet het octet. De ritmesectie heeft de standvastigheid van gewapend beton en combineert die met de elasticiteit van Barbapapa, waarbij de extra percussionisten voor bijkomende injecties zorgen. Net als bij de New Cool Collective Bigband (de uitgebreide versie van de band) valt ook hier de rol van gitarist Anton Goudsmit weer niet te onderschatten. De manier waarop zijn geluid gevarieerd wordt geïntegreerd in het geheel bezorgt de plaat absoluut een meerwaarde.
Het mag duidelijk zijn dat het New Cool Collective een grote groep luisteraars kan aanspreken, al lijkt de band zich meer te richten op dansende dan op bewust luisterende bezoekers. Het plezier staat centraal, wat resulteert in uiterst degelijke, maar ook risicoloze muziek. De instrumentale solo's zijn in orde, verworden zelden tot geneuzel, maar echt sterk zijn ze haast nooit te noemen: ze zijn duidelijk niet de prioriteit van de groep. De blazers worden meestal gelijkritmisch gebruikt en de elektrische piano blijft mooi bij bas en percussie waardoor heel wat mogelijkheden onbenut blijven. Zo gebeurt het dat de muziek al eens langdradig wordt, zeker wanneer de groove gewoon blijft lopen en erboven weinig te bespeuren valt ('Twang'). Gelukkig blijven dit soort echt saaie moment tot een minimum beperkt.
De bescheiden uitbouw van de nummers is extra jammer, omdat sommigen alles in zich hebben om eens goed mee aan de slag te gaan. Ideeën zijn er voldoende, zoals de wat hoekige melodie van 'Afrokan'. In 'Buldeo' worden de blazers ingezet in steeds veranderende parijen en 'A.A.' getuigt van een knap gevoel voor klankkleur. De sax "jankt" de hele track door, terwijl uit de gedempte snaren van de gitaar een riff geboren wordt waarboven de akkoorden van blazers en keyboards schijnbaar vrij mogen bewegen.
'Gigged Up' is helemaal af. In een eerste deel wordt een rockend gitaargeluid gecombineerd met een energieke percussiegroove. Wanneer het wat rustiger mag, komen de blazers met een melodie. Deze afwisseling geeft 'Gigged Up' al een dimensie meer, maar wanneer de twee delen over elkaar geschoven worden, benut de groep de mogelijkheden van een arrangement optimaal. Zeker wanneer de melodie verhuist naar de gitaar, waardoor de blazers vrijkomen om met extra stoten de muziek verder aan te vuren. Dit soort doordachte behandelingen had 'Out of Office' naar een ander niveau kunnen tillen. Al zal dat dansgrage jazz-, funk- en Afrofans een zorg wezen.
Meer over New Cool Collective
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
