Dat death metal geen grenzen kent in extreme geschiftheid, progressieve rationaliteit en onverwachtse melodie, heeft het Canadese Neuraxis wel bewezen op 'Trilateral Progression'. Canada is natuurlijk ook wel een extreem en origineel metalland, hiervan zijn Kataklysm, Cryptopsy (misschien tot voor hun laatste album?) en Strapping Young Lad voorbeelden. Neuraxis slaagde dus letterlijk in zijn trilaterale progressie, maar superstrot Ian Campbell en deel een van de gitaartandem Steven Henry verlieten de band jammer genoeg. De term 'neuraxis' is de laatste barrière in het centrale zenuwstelsel voor de waanzin intreedt, maar de vraag rest of de band zijn naam nu nog kan waarmaken na zo'n moeilijk op te volgen album als 'Trilateral Progression' met nieuwe zanger Alex Leblanc en gitarist William Seghers.
Niet helemaal is het antwoord op zijn minst gezegd. Neuraxis hakt met de ditmaal iets brutere en minder progressievere riffs, maar de overtuiging, kracht en originaliteit vanop 'Trilateral Progression' is niet overal even hard aanwezig. Dit is natuurlijk geen reden voor de metalhead om zich deze schijf niet aan te schaffen, want 'The Thin Line Between' heeft veel lekkers te bieden. 'Darkness Prevails' zet krachtig in en is misschien niet een opener van het kaliber 'Clarity' (zie vorig album), maar het is een lekker stukje doodsmetaal dat varieert in ritme. Andere beukende edoch geheimzinnige death metalpareltjes zijn bijvoorbeeld 'Versus' en 'Wicked', dat toch met een niet te ontziene black metalriff inzet. Vocaal gezien is er misschien meer veranderd, want de lekkere doodsbrul van Leblanc is minder krachtig en bruut dan die van zijn voorganger. Het verdient misschien vermelding dat Campbell meer vocale variatie meester was, maar Leblanc kwijt zich bruter en zelfs gortiger van zijn taak en dat is toch wel een van de belangrijkste vereisten voor een death metalzanger. Ook een van Neuraxis' troeven, de schitterende melodieën, blijken helemaal niet verloren te gegaan zijn. De heren vervallen echter niet in een generische kopie van melodieuze death metal: ze doen hun eigen ding met melodie en vertonen toch nog een invloed van de beste klassieke melodeathbands (At The Gates, Dark Tranquillity en oude In Flames).
Neuraxis slaagt er niet in om hun meesterwerk te overtreffen, maar leveren wel een kwaliteitsvolle en originele death metalplaat af. Misschien met minder accent op de progressie, maar de creatieve melodie en waanzin blijft meer dan genoeg aanwezig. Chapeau, les Canadiens.
Meer over Neuraxis
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
