Na het verrassend goede 'In Search Of...' moet het welhaast onmogelijk zijn geweest om met het tweede N*E*R*D-album de verwachtingen andermaal te overtreffen. Zeker nu de ogen van de halve wereld inmiddels op Pharrell Williams en Chad Hugo gericht zijn en een vloedgolf aan Neptunes-producties en Pharrell-video's het hitgebeuren lang gedomineerd heeft. Om de onvermijdelijke vergelijking maar meteen aan te gaan: 'Fly Or Die' lijkt zijn geheimen sneller prijs te geven dan het debuut en haalt weliswaar af en toe hetzelfde niveau, maar meestal slechts in gedeeltes van songs.
Williams en Hugo zijn geen virtuoze muzikanten, maar speelden ditmaal wel alle instrumenten zelf in en doen dat goed genoeg om hun ideeën solide uit te kunnen werken. Tussen de eenvoudige drums en gitaren ingevlochten zijn het vooral de zeer fijne elektrische piano- en keyboardlijntjes van Chad Hugo die veel songs een meerwaarde geven. Zoals bijvoorbeeld in track twee, de titelsong, die tot het beste hoort dat dit album te bieden heeft. De combinatie van stevige uptempo drums, effectieve gitaarakkoorden, wilde vocalen en vooral subtiel toetsenwerk knalt de speakers uit. De psychedelische rock die Pharrell Williams graag als invloed noemt, is hier daadwerkelijk terug te horen, in een lekker in het gehoor liggende vorm. Elementen uit diverse soorten jaren '70-rock zijn sowieso een stuk sterker aanwezig dan op het vorige album, hoewel N*E*R*D het vanuit de hiphopbasis qua songschrijven en vocalen toch ook weer wezenlijk anders aanpakt dan een doorsnee rockband. Dikke, droge funkdrums en –bas zijn vaak de basis, Pharrell's onzuivere, maar karakteristieke kopstem bijna altijd een hoofdingrediënt. Hij is op zijn best wanneer hij niet de player uithangt, maar over het alledaagse zingt of zich inleeft in andermans grote en kleine tegenslagen, met jongeren als favoriete doelgroep ('Fly Or Die';'Trasher'). Het komt welgemeend over, al moet worden gewaakt dat het laatste niet langzaamaan een voorspelbare N*E*R*D-routine wordt.
Er zijn voor 'Fly Or Die' de nodige punten te noemen waarop kritiek mogelijk is. Zoals enkele zwakke refreintjes, soms minder rake lyrics en een moeilijk serieus te nemen albumhoes. Richting het einde zakt het album bovendien wat in met een paar vrij kleurloze tracks ('The Way She Dances';'Maybe'). Wie N*E*R*D niet leuk wil vinden, zal genoeg kunnen opsommen om zijn/haar vooroordelen bevestigd te zien. Dat zou echter zonde zijn: in bijna alle nummers zijn op z'n minst sterke momenten of aardige ideeën te vinden. Die maken het luisteren over het geheel genomen de moeite waard.
Meer over N*E*R*D
Verder bij Kwadratuur
