'Een muzikale roman', zo omschrijft Neil Young 'Greendale'. Een kortverhaal is misschien beter, met een heleboel elementen verborgen in de muziek. Elementen die alleen door de artiest gekend zijn, zo vertelt Young nog in het cd-boekje, waarin het hele verhaal uit de doeken gedaan wordt. Dat verhaal gaat over de familie Green die in het plattelandsstadje Greendale woont.
Er is grandpa, een wijze man, die Neil Young wel kan verpersoonlijken. Het klinkt al meteen zo in de eerste strofe van de cd: "Grandpa said to cousin Jed / Sittin' on the porch / I won't retire / but I might retread / Seem like that guy singin' this song / Been doin' it for a long time / Is there anything he knows / That he ain't said". Diezelfde Jed schiet later in het verhaal een politieman neer, die dan weer ten grave gedragen wordt in het treurlied 'Carmichael'. In het hoogtepunt van de plaat, 'Grandpa's Interview', krijgt Grandpa een hartaanval en sterft, omdat hij achternagezeten werd door een horde journalisten, op zoek naar pittig leesvoer over politiemoordenaar Jed. Voor Young is dat het ideale moment om de sensatiepers een veeg uit de pan te geven. Ook het andere stokpaardje van Young, milieu, komt aan bod in een machtige apotheose die 'Be the Rain' heet. Na een aantal minder opgewekte elementen, eindigt 'Greendale' toch nog hoopvol.
Zoals het ene liedje tekstueel netjes op het vorige aansluit, zo is ook de muziek heel coherent. De meeste nummers zijn up-tempo met een onverstoorbare drummer, waarover een vuile gitaar komt, aangevuld met evenmin gladde gitaarsolo's. Natuurlijk is er ook Youngs unieke, wat nasale stem. De lang uitgewerkte nummers geven altijd een unieke combinatie van voornoemde elementen. Slechts enkele keren komt een ander instrument de minimumbezetting van gitaar, drum en bas aanvullen. Een mondharmonica in 'Leave The Driving', het nummer waarin Jed zijn moord pleegt, een orgel in 'Bringing Down Dinner' en 'Sun Green' (de kleindochter) krijgt een megafoon. Al van de eerste noot is het duidelijk: het zit goed en het blijft goed zitten. Of het nu rock met blues is in 'Double E' of een breekbare ballad als 'Bandit', het is puur plezier voor het oor. Met maar liefst 78 minuten, 1 nummer onder de 5 minuten en 3 boven de 10 minuten is dit een absoluut meesterwerk, klaar om in de kast met klassiekers te leggen, als het schijfje tenminste nog uit de cd-speler komt.
Meer over Neil Young & Crazy horse
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
