Alles doet vermoeden dat op ‘Five Countries’ vele muzikale invloeden tot een kleurrijk geheel worden gesmeed. Niet alleen de titel van het album, maar ook de internationale line-up (een Engelsman, een Roemeen en een Ier) en de lyrisch geschreven promotekst van Edition Records wekken de verwachting dat trompettist Neil Yates voor zijn tweede album de inspiratie ging halen van Boedapest tot Noord-Afrika. ‘Five Countries’ zoekt echter nooit het grote avontuur op maar beperkt zich tot vertrouwd terrein en gekende formules.
Toegegeven, het is een doeltreffende manier van promoten en er is waarschijnlijk ook niks van gelogen. Neil Yates, gitarist Zsolt Bende en percussionist Cormac Byrne hebben uiteenlopende achtergronden en wonen of woonden in vijf verschillende landen, waar de titel van dit album naar verwijst. Ook zijn er een paar instrumenten aanwezig afkomstig uit specifieke muzikale tradities, zoals de bodhrán (een frame drum of lijstdrum uit Ierland) en de cajón. Al deze elementen worden echter in een heel herkenbare en bovendien weinig opwindende muzikale context geplaatst, waardoor er van al die vreemde invloeden slechts een heel oppervlakkig aspect behouden blijft. Zo worden de eerder genoemde percussie-instrumenten op exact dezelfde manier aangewend, namelijk voor het creëren van een eenvoudig ondersteunend ritme en dat in een voor de rest vrij eentonig repertoire, gekenmerkt door Spaanse of klassieke gitaarpartijen en solo’s van Yates op trompet, bugel, tenorhoorn en fluit.
Positief is dan weer het trompetspel van de frontman, wiens zenuwachtige frasering enerzijds neigt naar de Angelsakische folkmuziek maar anderzijds ook invloeden uit het Oosten verraadt. Hij is op elk moment de man in de spotlights, zijn medemuzikanten krijgen slechts bij uitzondering enige soleerruimte. Dat levert enkele mooie momenten op zoals in ‘Dustfall/Spin the Sky’, waar Yates en Byrne een geslaagd duet afwerken. Ook de openingstrack ‘Flutter and Flight’ laat nog het beste vermoeden, maar de aanpak hier wordt nadien bijna letterlijk gekopieerd in een aantal stukken verder op de plaat, zoals ‘Storm On the Irish Sea’, waaruit blijkt dat Yates muzikaal niet zo breed denkt als hij wil laten uitschijnen. Het blijft allemaal te veel hangen in het flamencojazzstraatje en dat begint na een tijde te vervelen omdat gitaar en percussie simpelweg te weinig variatie brengen. Ook het feit dat Yates met zijn soleerwerk regelmatig in herhaling lijkt te vallen is niet bevorderlijk voor de spankracht op deze plaat. Van dynamiek is er bijvoorbeeld amper sprake en bovendien kiest hij ook steeds voor hetzelfde register.
‘Five Countries’ lost de verwachtingen dan ook niet in, want wat wordt aangekondigd als een van de meest gevarieerde en veelzijdige platen van het jaar blijkt een nogal flauwe en brave fusie tussen jazz, folk en invloeden uit andere genres. Met al het gewichtig gedoe er rond verwacht een mens simpelweg meer dan een weinig geïnspireerde genrevermenging die tientallen jaren eerder al zijn beperkingen heeft getoond. Neil Yates heeft dan misschien wel de plaat gemaakt die hij wilde maken maar relevant is ze jammer genoeg niet.
