Het zogenaamde intelligent dance music segment in de elektronische muziek is niet ontzettend groot. Wie zijn zoekbereik dan nog eens inperkt tot de zwaardere - tegen industrial aanleunende - varianten van het genre, stoot onvermijdelijk op de indrukwekkende cataloog van de Duitse platenfirma Hymen (dochterlabel van Ant-Zen). De eerste platen van de toonaangevende Belgische powernoise artiest Imminent Starvation verschenen erop en ook artiesten als Hecq, Xanopticon, Gridlock en Architect hebben er hun bekendheid grotendeels mee verworven. Ook Fransman Thomas Pujols onder de naam Nebulo mag intussen een gevestigde waarde genoemd worden in deze stal want realiseert met ‘Castles’ zijn zesde album op rij.
Al sinds debuutplaat ‘Kolia’, dat in 2006 verscheen, poneerde Nebulo zijn uitstekende kennis van produceren. Die technische bagage heeft hij gedurende zijn loopbaan niet verspeeld. Elk onderdeel in de muziek van ‘Castles’ is immers in detail ontworpen als een component van een samengestelde, operationele eenheid. Puur mechanisch, zoals industrial muziek doorgaans klinkt, wordt het echter zelden dankzij de organische klanken die Nebulo in zijn pallet vermengt. Hier en daar voegt hij een melodie toe die versneld of vertraagd is afgespeeld wat een gevoel van nostalgie op de wijze van Boards of Canada bewerkstelligt. Het hypnotiserende nummer “Vertigo” is zo’n geval in het extreme, dat de luisteraar in een neonverlichte omgeving van een Gaspar Noé film plaatst.
Grove effecten geven een patina aan de melodieuze klanken zodat ze niet langer zuiver of opgewekt klinken. Het geknisper en gekraak sluit om die reden nauw aan bij de licht gedistortte motiefjes op de achtergrond, al zal een mens er niet vrolijker van worden. Als Nebulo zijn baslijnen dan ook nog eens laat eindigen in mineur (“Sill”) zit de recessie er helemaal in gebakken. Vastberaden kiezen voor een bepaalde stijltechniek doet hij echter niet. Draait het ene nummer om harmonische symmetrieën, dan kiest Nebulo elders wel voor pure industrial of een techno-georiënteerde aanpak. Met “Coryza I” overschrijdt de Fransman de kaap nog een pak verder. Daar loopt de luisteraar pal op een verloren gelopen powernoise nummertje waarin verpulverende bassen letterlijk alle kanten uit schrapen. Het trage tempo aangevuurd met sfeervolle claps in de achtergrond beukt hier kort maar degelijk door.
Zulke uitstapjes tussen vintage klanken, stoïcijnse machineritmiek en hun hybrides maken dit album misschien niet honderd procent consistent maar zorgen wel voor genoeg spanning en variatie. Wie bijgevolg iets anders zoekt dan de rooskleurige elektronica doch niet ten onder wil gaan in de barre fabriekssfeer is hier op de juiste plaats.
