Neal Morse staat al tien jaar aan de top van de progressieve rock als frontman van Spock's Beard en lid van Transatlantic. Deze zanger en veelzijdige instrumentalist (gedreven in zowel keyboards als gitaar) balanceert constant tussen progrock en metal. Zijn vorige soloalbum 'Testimony' getuigde van zijn bekering tot het christendom en zijn nieuwe album 'One' verhaalt over de geschiedenis van de mensheid. De teksten zijn nogal christelijk geïnspireerd en gaan vooral over de band tussen de mens en God. Zo'n onderwerpen spreken heel wat mensen niet aan, maar dat mag geen reden om zijn muziek links te laten liggen: Morse heeft het talent om subtiele arrangementen te maken voor zijn epische songs, waardoor ze zelden vervelen. Hij haalt in zijn muziek het onderste uit de kan en dat merkt men ook aan de lengte van de cd: de 8 nummers nemen de volle 80 minuten in die een cd biedt.
Centraal in dit album staan twee 18 minuten durende epische nummers: 'The Creation' en 'The Separated Man'. Het eerste is erg theatraal: het heeft bombastisch slagwerk, een sterke christelijke boodschap en een symfonische compositie. Violen zetten 'The Creation' in en geven het begin een filmisch karakter. Daarna volgt een instrumentaal 'progmetal' stukje waarin basgitarist Randy George en drummer Mike Portnoy zich kunnen uitleven. Zo bouwen de muzikanten de spanning op naar een climax van gitaarsolo's waarna Neal Morse zijn epos begint. Zijn verhaal wordt regelmatig afgewisseld met rustige instrumentale delen gedragen door een keyboard melodie. In 'The Separated Man' schieten de artiesten dan weer onmiddellijk in actie: Morse zingt erg aanstekelijk in een echt progrock arrangement. Na 4 minuten begint een oosters geïnspireerd, wat mystiek deel. Dit glijdt bijna ongemerkt af naar stevigere rock met prominent aanwezige gitaarsolo's. Morse brengt hier complexe riffs en degelijke songwriting zoals Yes, Supertramp en Genesis in hun hoogdagen. In het stevige progmetal nummer 'Author of Confusion' brengen de drie rockers een verrassend mooie meerstemmige zangpartij die erg contrasteert met al het muzikale geweld dat ze ten toon spreiden.
Morse brengt ook wat lichtere nummers: korte popmelodietjes met Beatles-invloed. 'Cradle to the Grave' is de kers op de taart, een originele en pakkende ballad met hitpotentieel. Opmerkelijk is hier de tweede stem van Phil Keaggy, die perfect de wat doordeweekse stem van Morse aanvult en er zo een erg emotionele song van maakt. Morse worstelt hier met existentiële vragen zonder te belerend of zweverig te worden: "Sometimes I don't understand / Why I was born at all / When all that I do leaves me empty / Akin and longing for more."
'One' bevat diverse nummers maar toch vormen ze een coherent geheel. Constante in alle nummers, van 3-minuten popsong tot 18-minuten epos, is Morses melodieuze compositie en zin voor detail. Voor wie Spock's Beard en Morses voorgaand solowerk kent, brengt dit album niet veel nieuws. Toch blijft Morse verrassen, zowel in zijn echte progrock als zijn meer toegankelijke muziek.
Meer over Neal Morse
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
