Toen Neal Casal in 1994 zijn debuutalbum 'Fade Away Diamond Time' uitbracht, leverde deze de ijzersterke singer-songwriter naast lovende recensies meteen een kleine maar trouwe schare fans op in Europa, niet in het minst door zijn vocale gelijkenis met de countrylegende Gram Parsons. Door labelproblemen bleef de distributie echter beperkt en leek Casal gedoemd tot een ereplaats in de gallerij van geniale artiesten zonder noemenswaardige platenverkoop. Met dit achtste werk kan de zanger echter aan het hart gedrukt worden van een volledig nieuwe generatie muziekliefhebbers. 'No Wish to Reminisce' is een verzameling tijdloze popsongs die door hun warme uitvoering en nagenoeg perfecte productie de luisteraar van bij de eerste draaibeurt kunnen overtuigen.
Toch blijkt de cd door de fans van het eerste uur niet op enthousiast applaus onthaald te worden: de troostende folk waar de zanger zich oorspronkelijk mee in de kijker werkte, heeft plaats moeten ruimen voor een soulvolle wall of sound, waarbij elke vierkante millimeter van de geluidsband wordt volgestouwd met de zorgvuldig uitgebalanceerde mix van instrumenten. Casal krijgt daarom het verwijt dat hij zijn 'roots' heeft verloochend ten voordele van een commerciële en daarom betreurenswaardige aanpak. Of 'No Wish to Reminisce' nu ronduit commerciëel klinkt of de songs gewoon de uitvoering genieten die ze verdienen, de plaat is van zulk een hoog allooi dat Casals beslissing wel moét toegejuicht worden. Zo zijn er de opmerkelijk songs 'Grand Island' en 'Too Far to Fall', die in se akoestische popnummers zijn zoals die door de jammerlijk overleden Elliott Smith werden geschreven. Ze worden door Casal echter van zulk een rijke afwerking voorzien dat ze met kop en schouders uitsteken boven de americana van Casals contemporaine concurrentie, zoals Martha Wainwright of Ryan Adams, in wiens begeleidingsgroep (The Cardinals) Casal ook al dienst doet als gitarist. 'Lost Satellite' is een melancholisch rustpunt dat aan het beste harteleed van Jackson Browne doet denken. Uitschieters zijn deze hoger vernoemde nummers echter niet: het volledige album, de mooie instrumentale afsluiter 'Saw Stars' inbegrepen, bevat geen noemenswaardig zwakke momenten; elke song beschikt over minstens enkele haken die hem bij de eerste beluistering al memorabel maken. De timing van deze release is misschien wat ongelukkig, omdat de inherente warmte van 'No Wish to Reminisce' beter bij het winterseizoen had gepast. Belangrijk om weten: de productie van en de arrangementen op deze instant klassieker zijn van de hand van Michael Deming, die eerder al de indiebands Beachwood Sparks en Silver Jews van een voortreffelijk geluid heeft voorzien. Deming, wiens naam hoogstwaarschijnlijk nog zal terugkeren in deze kolommen, zat niet enkel achter de knoppen, maar speelt en zingt ook mee op de plaat.
Met dit meesterwerk heeft Casal een ommezwaai gemaakt die vroegere fans misschien eerst wat vreemd in de oren zal klinken. Het resultaat is echter van zulk een verbazende kwaliteit dat het de tegenstanders ongelijk zal geven in de loop der jaren. Hopelijk slaagt 'No Wish to Reminisce' er eveneens in een nieuwe generatie luisteraars ervan te overtuigen dat Neal Casal één van de meest interessante huidige muzikale carrières aan het uitbouwen is, door middel van zijn puike artistieke keuzes en een berg talent.
Meer over Neal Casal
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
