'The Mourning' van de Noorse artiest Navyelectre is op zijn zachtst gezegd een eigenaardig, intrigerend werkstukje. Eigenaardig, want in geen enkel hokje of genre in te passen. Ergens tussen elektronica, folk en experimentele muziek zweeft de unieke sound van Jonas H. Shvøaag. Ondanks de onduidbaarheid spreken de nummers direct aan en creëert de gelaagdheid van veel songs op 'The Mourning' een nieuwsgierigheid die niet wegebt na enkele luisterbeurten.
Het aparte, enigszins monotone stemgeluid van Jonas H. Shøvaag is een van opvallendste elementen op deze plaat. In opener 'The Mourning' wordt er gespeeld met een vervorming en eindeloze herhaling. Het is een sterk nummer dat een akoestisch en sprankelend geluid combineert met ongedurige synthtonen. Dat geeft aanvankelijk een gevoel van onevenwichtigheid, maar uiteindelijk blijkt net die bizarre confrontatie van verschillende elementen doorheen de plaat het meest interessante en knappe. Na de frontale dissonantie van het eerste nummer gaat Navyelectre een meer ingetogen, folky tour op. 'When you lean back to fight a war' is een nummer in mineur dat mooi wordt ingekleurd door het nogal Scandinavisch klinkende Engels van Shøvaag.
Een constante op 'The Mourning' blijkt de uitdrukking (in muziek zowel als tekstueel) van noodlottigheid te zijn, die soms met een bepaalde drammerigheid gecombineerd wordt. In 'The Fuse is Lit and the Fire is on' horen we dooreengevlochten stemmen en een industrieel aandoend ritmisch patroon, dat zijn effect -de illusie van een voorbestemd, onontkoombaar lot- niet mist.
Op de plaat lijken gevoelens van hevige opstand tegen dat 'noodlot' afgewisseld te worden met een tristesse over dat gegeven. Een pareltje van het laatstgenoemde soort is 'Then Spring Explodes in Light', een droevig maar erg aantrekkelijk nummer waarin het sinistere van de natuur tot uiting komt. Op het einde van dat nummer krijgen we een heerlijke sax/synth solo van Jorgen Mønkeby van Shining.
Op geen enkel moment klinkt Navyelectre als iets bekends, maar hij weet eclecticisme en eigenzinnig muzikaal autisme te vermengen. Op afsluiter 'Skullduggery' komt er plots wel een gelijkenis bovendrijven : het (stem)geluid van Brian Eno ten tijde van 'Before and after Science', allerminst een slechte referentie dus. Maar Navyelectre is vooral uniek en ongrijpbaar.
Deze opmerkelijke plaat is tegelijk sfeervol en verontrustend. Jonas H. Shøvaag klaart die klus volledig alleen en dat maakt ' The Mourning' des te opmerkelijk. Een mooie plaat waarin zwaarte met lichtheid gecounterd wordt, en die bewijst hoe eenvoudig mooi complexe muziek kan zijn.
Meer over Navyelectre
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
