Men neemt enkele punkbands, knipt die in stukken, maakt er een nieuwe band van en hop … een verse legende ziet het licht. Zo moet Nations Afire allicht gedacht hebben. De gitarist en bassist van Ignite (Nik Hill en Brett Rasmussen), de gitarist van Rise Against (Chris Chasse) en de drummer van Death by Stereo (Todd Henning) bewijzen dat het punkrockwereldje helemaal niet zo groot is. Wie een beetje vertrouwd is met achterliggende bands, beseft dat het debuut van deze al vier jaar samenspelende formatie, ‘The Ghosts We Will Become’, allicht geen zwaar punkgeweld bevat, maar eerder iets waar melodie, harmonie en energie centraal staan.
Grenzen zijn er sowieso om te doorbreken. Dat Nations Afire zich nog steeds hardcore wil blijven noemen, is echter een brug te ver. De twaalf songs op dit album zijn melodieuze ballades die elke vorm van agressie of opstandigheid missen. Op zich totaal geen punt, maar echt verrassen doet dit kwartet niet. De stevig ronkende, dubbele gitaarriffs en de emotioneel onderbouwde, krachtige zang van Nik Hill met lichte echo, knipogen naar de stadionsound van eind jaren ’90 – de band speelt wel erg vaak leentjebuur bij Nickelback. Aan power en uitstraling ontbreekt het hier dus niet.
Bij momenten knalt de band er dan ook pal op, zoals in een mooi openbarstend ‘One Perfect Day’. De gigantische gitaarintro en binnensluipende zang beloven veel goeds. Maar het viertal heeft het geduld niet overtuigende verhalen aan te houden, wipt voortdurend over naar andere passages en vergeet de draad terug op te pikken. Het refrein is hier nog wel een stevige meezinger, maar dan stort het nummer in en de geweldige riff die de song inzette, mag nergens meer meedoen. In een sneller ‘Occams Razor’ gaat de hanenkam eventjes omhoog en zet Hill net dat extra tikkeltje meer kracht in zijn stem, waardoor het nummer er duidelijk uitsteekt. De plaat heeft overigens nood aan dit soort puntenpakkers, want vooral die voortdurend verspringende songstructuur (ook ‘Break Your Fall’ kent zo’n prachtig openingsmoment van cirkelende gitaren dat erna nergens meer meespeelt) en het al te vaak gebruiken van glijdende klinkers en open zanglijnen met melodramatische ondertoon, kan de energie die aanvankelijk van deze muziek uitgaat, niet vasthouden. Ook wanneer Nations Afire, met oog op de nodige afwisseling in trackkeuze, een akoestische ballade als ‘Even the Blackest Heart Still Beats’ -een geeuwcliché- inzet waarin zelfs piano aan te pas komt, worden weinig extra punten gescoord.
Het is duidelijk dat Nations Afire gekozen heeft voor songs vol kracht, emotie en afwisseling. Dat verraadt dat dit kwartet houdt van liveoptredens en de bijbehorende energie. Om zoiets ook op plaat te zetten, is echter een andere zaak. De sound die op ‘The Ghosts We Will Become’ weerklinkt, is wat te eenzijdig en probeert de luisteraar net wat te veel en overduidelijk bij het nekvel te grijpen, ook al zullen fans van de bands waar deze heren uit afstammen dat ten stelligste tegenspreken.
