Regelmatig drijft er in elektroland een nieuwe generatie talent boven. Anno 2006 scoort het hippe label Border Community hoge punten. Met name goeroe en labelbaas James Holden kent met zijn expliciete remixen wereldwijde faam. De 22-jarige wonderboy en beschermeling Nathan Fake heeft op de platenfirma eindelijk zijn eerste volledige cd uit. De snaak uit Norfolk brengt al enige jaren ep's uit die uitblinken in elektronische sfeertechno en heeft vorig jaar met 'The Sky Was Pink' een dijk van een hit gemaakt. Met zijn zogenaamde 'minimal' stijl weet Fake op zijn debuutcd de spirit van ouder Warp-werk met psychedelische gitaarmuziek te verzoenen, wat een heel eigenzinnig, maar weinig dansbaar geheel geeft.
De verwachtingen voor 'Drowning in a Sea of Love' waren in het dancewereldje na zijn supersingle vorig jaar alvast hooggespannen. Het is voor vele beatfreaks dan ook allicht even vreemd opkijken wanneer de plaat opent met een speels en spacy popdeuntje. Dankzij een subtiel opbouwende breakbeat kent 'Stops' nog wel een fijne drive, maar van de dansvloer kan geen sprake zijn. In tegendeel zelfs, met een vreemde puzzel van speelgoedsamples en lachwekkende geluidjes zorgt Nathan Fake voor een boeiend luisterspel dat in de hoofdtelefoon zijn volle ontplooiing kent. Vriendelijke geluiden kennen vrolijke wendingen. Naarmate de cd ontwikkelt, wordt de ondertoon echter meer duister. Luidruchtige klankpaletten die hun oorsprong kennen in zwaar vervormde gitaaraanslagen komen wat grommend of dreigend over. Zo is heel de plaat in feite één groot sfeerverhaal. Ambient distortions en een tapijt van overdonderende effecten rollen traag uit en doen zelfs wat denken aan werk van de 90's noiseband My Bloody Valentine. Enkel in 'Superpositions' worden wat meer expliciete ritmen bovengehaald en zou Fake zijn naam als feestmeester kunnen gebruiken. Hoewel alles verder vrij downtempo klinkt, kent dit nummer immers live ingespeelde drumpartijen die het niet enkel van een leuke dynamiek voorzien, maar natuurlijk ook het vuur aan de lont steken. Er zijn ook nauwelijks bassen of beats te ontdekken en dat gaat ten spijt van de directe toegankelijkheid. Met zijn zogenaamde 'rocktronica' speelt heel 'Drowning in a Sea of Love' in elk geval aardig in op het gevoel. Akeligheid en vervreemding smelten samen met intrigerende, soms zelfs luchtige en speelse geluiden. Door rond dit geheel af en toe een muur van noise en ruis op te trekken, drijft Nathan Fake de psychedelicafactor van de cd ten top.
Op podium zweert de dancemeester bij live muziek in plaats van dj sets en dat is te horen op deze plaat. 'Drowning in a Sea of Love' bevat niet enkel een aparte energie, maar ook een dynamiek die zich uitstekend leent voor verdere manipulatie. Dat de ingetogen spanning van deze plaat pas na meerdere aandachtige luisterbeurten zijn geheim prijsgeeft, is zeker geen misdaad.
Meer over Nathan Fake
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
