Het traditionele pianotrio, zit daar nog muziek in? Steeds meer mensen menen van niet. Daarom wordt er tegenwoordig vaker gegrepen naar digitale effecten, elektrische bassen, arrangementen voor klein blazersensemble, drumcomputers, prepared piano's en andere. Uiteraard zijn er ook muzikanten die vasthouden aan de originele bezetting. Dat de Waalse pianiste Nathalie Loriers tot de categorie behoort van musici die zweren bij de oorspronkelijke bezetting met contrabas en klassieke drums, zal waarschijnlijk weinigen verbazen. Loriers is immers niet het soort mens dat zichzelf ineens opnieuw uitvindt en in die zin is haar laatste album 'Les 3 Petits Singes' een plaat die ze vijf jaar eerder had kunnen maken, of wie weet zelfs een decennium later. Haar negende cd als leider is dus een "tijdloos" album, waarbij haar New Trio geen grote verschuiving met zich meebrengt qua totaalgeluid. Loriers composities blijven zoet-melancholisch tot swingend, sterk geënt op de traditie en zeer toegankelijk voor het brede publiek. Over haar immer herkenbare sound spreken als een idiomatische troef die ze voor heeft op muzikanten die zichzelf geregeld vernieuwen, is kortom niet ondubbelzinnig. Wanneer verschillende albums onderling inwisselbaar worden, zit er dan geen sleet op de formule?
'Les 3 Petits Singes' is natuurlijk geen slechte plaat. Het drumwerk van Rick Hollander zorgt bijvoorbeeld voor een frisse wind: hij speelt kristalhelder, flexibel en explosief, waardoor bijvoorbeeld het titelnummer vanuit zijn subtiele handen wordt gedirigeerd. Van Philippe Aerts op contrabas komen dan weer weinig verrassingen: hij poot solide lijnen neer die de sound van Loriers verder aanspannen tot een spannend geheel. Loriers zelf laat zich meevoeren door het samenspel met haar twee nieuwe kompanen, waarmee ze voor de opnames van dit album reeds hier en daar te horen was. Dat de drie elkaar al kennen, maar tegelijk niet door en door, geeft een bijzondere chemie die de muziek levendig en interessant houdt. Toch is 'Les 3 Petits Singes' geen plaat om keer op keer naar terug te grijpen: Loriers' spel is zoals gezegd weinig geëvolueerd en haar solo's doen denken aan wat ze bijvoorbeeld binnen het Brussels Jazz Orchestra realiseert. Gelukkig bevat dit nieuwe album tien prachtige nieuwe composities, erg vernuftig in elkaar gezet. Nu eens met orkestrale bravoure, dan weer heel intiem: Loriers stuurt haar nummers een karakteristieke richting uit en improviseert vanuit haar basisgevoel bij een thema emotioneel gepast materiaal bij elkaar.
Mag er van Nathalie Loriers verwacht worden dat ze het ineens over een nieuwe boeg gooit? Allicht niet. Wel zou men kunnen vermoeden dat haar componeer- en arrangeertalent in een grotere bezetting beter tot zijn recht kan komen. 'Les 3 Petits Singes' blijft echter een goede plaat, waar liefhebbers van haar zeer toegankelijke jazzy geluid zeker en vast blij mee zullen zijn.
