Dat Natacha Atlas een dame van de wereld is, mag een understatement heten. De Arabisch-Egyptische schoonheid met Palestijns bloed heeft immers naam en faam gemaakt bij Britse, etnische dance-acts als Transglobal Underground en Jah Wobble. Na een solocarrière die enkele pareltjes heeft opgeleverd, is het nu tijd voor een nieuwe alliantie. Atlas heeft zich versmolten met the Mazeeka Ensemble, een begeleidingsband die ze al enige tijd ook op podium op sleeptouw neemt. Vreemd genoeg keert 'Ana Hina' zich dan ook af van elektronische dance-ingrediënten die deze dame in het verleden zo mooi benutte en gaat de cd helemaal terug naar de oorsprong: traditionele Arabische muziek met een jaren '50 inslag.
Wat alvast erg hard opvalt, is dat veel gewerkt is met overdubs. Het nadien opnieuw inzingen van partijen en een nogal gebrekkige afmix plaatst de fijne, gedetailleerde instrumentale impressies van het traditionele ensemble op de achtergrond (wat nogal gek is bij een soms wel vijftienkoppige band). Voorts zorgt de erg zuivere, oppervlakkige weergave van Natacha Atlas' golvende Arabische zang voor het verdwijnen van de mystiek die de echoënde, holle effecten vroeger veroorzaakten. Zo lijkt de titeltrack van deze langspeler wel op een stukje intieme Turkse karaoke met een achtergrondtape van weinig uitgesproken, kabbelende woestijnblues. Details zijn erg vervaagd. Dat is ontzettend spijtig. Het leuk klotsende waterspel van door darboeka en gitaar dat in 'La Shou el Haki' wordt geïmiteerd, wordt volledig overstelpt door een samengaan van zang en vrij archaïsch vioolspel. Zo kent deze cd een valse start waarbij het fraaie werk van arrangeur Harvey Dough al te vaak wordt teniet gedaan. Gelukkig vormt een minimaal voortslepende, Engelstalige slow op piano, opgewarmd door cello ('Black Is the Colour') een aardig breekpunt. Eindelijk wordt de adembenemende vocale prestatie van Atlas – vooral sterk in erg hoge registers - naar volle waarde uitgewerkt. Een meerstemmige rondedans met begeleiding op de 'oud', een Oosterse luit ('La Vida Callada') of zelfs een broeierig 'Hayati Inta Reprise (Hayatak Ana)' dat de orgelbegeleiding van 'L.A. Woman' (The Doors) lijkt te hebben geleend, verlaten het nogal monotone pad van authentieke Arabische muziek en geven 'Ana Hina' wat meer ademruimte. De magistraal en vooral ook instrumentaal erg krachtige, open bloeiende klassieker 'Lammebada' toont hoe een evenwicht tussen Natacha Atlas en the Mazeeka Ensemble in zijn volle glorie kan floreren.
Het is een beetje met gemengde gevoelens dat 'Ana Hina' zich opdringt. Fans van de moderne, Westers-etnische mengvorm van Natacha Atlas zijn hier aan het verkeerde adres. Verder lijkt deze cd een beetje te zoeken naar een nieuwe identiteit, met de nodige goede en kwade momenten. Van de andere kant zitten hier enkele erg mooie, traditionele momenten te wachten om ontdekt te worden door kenners van traditionele Arabische muziek, die zullen smullen van soms erg fijngevoelige bewerkingen en muzikale exploten.
Meer over Natacha Atlas & the Mazeeka Ensemble
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
