De hete zomer wordt net dat tikkeltje draaglijker als Natacha Atlas in de buurt is. Reeds op jonge leeftijd werd deze Belgisch-Marokkaans-Egyptische schoonheid omwille van haar loepzuivere stem en geweldige buikdanskunsten opgemerkt door dancedub artiesten als Jah Wobble en Transglobal Underground. Al spoedig gingen muzikanten als Apache Indian, Jean-Michel Jarre, Les Negresses Vertes, Nitin Sawhney en Indigo Girls ook van haar vocale diensten gebruik maken. Met een uitermate multiculturele achtergrond en kennismaking met moderne, Westerse elektronica heeft Natacha Atlas al spoedig haar eigen stijl ontwikkeld. Een cocktail van hippe beats, Oosterse traditionele instrumenten en Arabisch gezang zijn de basis voor haar erg toegankelijke, sensuele dansmuziek. Op haar zevende album 'Mishmaoul' lijkt de dame haar terrein nog te verruimen en presenteert ze een mengelmoes van de meest diverse culturele elementen. In deze muzikale wereldreis is ze overigens ook opnieuw op Count Dubulah gestoten, haar elektronische partner ten tijde van Transglobal Underground (nu Temple of the Dog). Het is dus geen wonder dus etnische invloeden op deze gediversifieerde cd de Westerse 4-4 maat moeiteloos en met zwoele golven overspoelen.
'Mishmaoul' is onmiskenbaar een Natacha Atlas-plaat. Met een eigenzinnige stem met zweverige accenten en veel Arabische "ch", "lll" en "shj"-klanken worstelt de diva zich moeiteloos doorheen het ruime muzikale landschap. Daarnaast is de culturele mix binnen één nummer groot en op een fijne manier uitgebouwd. Of het nu gaat om woestijnblues ('Wahashni'), zigeunerfolk ('Nathaddak') of heuse bossanova ('Ghanwah Bossanova'), telkens zorgen enkele Oosterse accenten met slangenbezweerderfluit (kawala), sitar of Arabische spijkerluit (qanun) voor het sfeerkader. De verdienste hiervoor ligt voor een groot stuk bij professionele rasmuzikanten uit de Golden Sounds Studio uit Cairo. Enkele keren komt ook Princess Julianna eventjes meezingen. Haar Engelse fluisterzang vormt een mystieke aanvulling die in de moderne r&b hit 'Feen' op nasale, Macy Gray-achtige wijze zelfs even de overhand krijgt. Daarnaast is een song als 'Hayati Inta' die Afrikaanse tribalritmen met Arabische componenten vermengt en daardoor doet terugdenken aan Transglobal Underground-tijden, werkelijk uit de kunst. Zowel flamenco-handengeklap als een moderne elektrische gitaarsolo passen netjes binnen de culturele puzzel van dit nummer en vormen een opmerkelijk, voodoo-achtig geheel. Naar het einde van 'Mishmaoul' toe krijgen de Marokkaanse en Turkse elementen opnieuw de overhand en toont Natacha Atlas zich heer en meesteres van de Oriëntaalse muziek. In 'La Lil Khowf' wordt een laatste brug naar de Westerse wereld gebouwd met rapper Clotaire K en Sofiane Saidi. Ondanks een Libanese en Algerijnse oorsprong kwijten deze zich moeiteloos van een mooi stukje hoekige hiphop waarover de stem van diva Atlas heerlijk heen mag zweven.
Op dit bloemrijk geïllustreerde wapenfeit brengt Natacha Atlas een broeiende cocktail van etnische invloeden samen. 'Mishmaoul' betekent zoiets als 'wonderbaarlijk' en dat mag van dit unieke multiculturele schijfje zeker gezegd worden. Door haar Arabische wortels doorheen heel de plaat te laten opwellen zorgt de dame voor een sensuele en aanstekelijke uitstraling, terwijl elk nummer toch een totaal ander karakter vertoont. Dat brengt vaak verrassende, overheerlijke snoepjes.
Meer over Natacha Atlas
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
