Narcissus hield zoveel van zichzelf dat hij verliefd werd op zijn eigen spiegelbeeld en er uiteindelijk aan ten onder ging. Afhankelijk van welke versie van de mythe je hanteert, resulteerde Narcissus' eigenliefde in verlammende onbeweeglijkheid of zelfmoord, erg prettig eindigt het verhaal dus niet. Je moet dan ook niet al te bijgelovig zijn als je je kwartet omdoopt tot het Narcissus Quartet, zoals voorheen het Robin Verheyen Quartet deed. Inspelend op de evolutie binnen de groep, koos deze band voor een naam die de jonge talentvolle saxofonist Verheyen niet meer zo nadrukkelijk op de voorgrond plaatste. Daarvoor in de plaats kwam een lichtelijk onheilspellende naam die in ieder geval de jeugd en de schoonheid van het kwartet benadrukt.
Van extensieve eigenliefde is er op de eerste plaat van dit kwartet, die kortweg 'Narcissus' is gedoopt, geen sprake. Ook verlammende passiviteit is ver weg en van zelfdestructie is al helemaal geen spoor. Vanaf de eerste forse stoot van de sax van Verheyen is dit debuutalbum een frisse, expressieve plaat met een kristalheldere uitstraling. In het eerste nummer zet de groep meteen hoog in. Met een John Coltrane-achtige uithaal, bijgestaan door een hamerende piano met McCoy Tyner invloeden en een heerlijk swingende ritmesectie, maken de jonge muzikanten meteen duidelijk waar zij met hun muziek heen willen: naar het hoogste plan. Het weergaloze kwartet van Coltrane naar de kroon steken, is een hachelijke onderneming. Het Narcissus Quartet lukt het dan ook niet geheel. De variaties op het thema blijven daarvoor iets te vlak en missen een zekere spanning. Maar denk die onmogelijke context weg en je bent getuige van uitstekend vertolkte jazz. Enthousiasme en virtuositeit voeren de boventoon. De energie die de eerste maten van de cd uitdragen, is niet kenmerkend voor de hele plaat. Over het algemeen doen de Narcissussen het wat rustiger aan. Rustig uitgesponnen melodieën worden afgewisseld door wat donkerder thema's en zelfs erg frisse funky composities zoals 'Bill & Pierre', waarin een aanstekelijk ritme en gelaagd samenspel worden gecombineerd met humor.
Het Vlaams – Nederlandse kwartet van Verheyen (sax), Fraanje (piano), Van der Veen (bas) en Van Hemmen (drums) is een grote aanwinst voor de jazz in de Lage Landen. 'Narcissus' maakt zijn naam gelukkig geen moment waar. Het is een zeer afwisselende plaat waarop vier uitstekende muzikanten te horen zijn. Voor een debuutplaat is de muziek al bijzonder krachtig, al mist ze hier en daar nog een beetje zeggingskracht, maar daarvoor hebben de heren nog een heel leven. Het is zoals Branford Marsalis Robin Verheyen naar verluidt toevertrouwde: 'Man, you know how to play that instrument, now you have a whole lifetime to think about what you have to say.' Als er een moment komt waarop het Narcissus Quartet echt heeft gevonden wat het wil zeggen, bijvoorbeeld op een nieuwe plaat, dan is een nieuwe sensatie geboren. Tot die tijd genieten we van de eerste worp.
Meer over Narcissus Quartet
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
